امام زمان(عج) در زمان غیبت‌شان برای تصرفات ظاهری و دخالت در امور عادی دستانشان باز نیست و چنین کاری فقط در زمان ظهور آن بزرگوار محقق خواهد شد و ولایت تکوینی که حضرت در امور دارند در شرایط عادی و در همه جا از آن بهره نمی‌گیرند.
عقیق:مسأله مهدویت و اعتقاد به منجی از موضوعات مطرح در میان همه ملت‌ها و مکتب‌های الهی و مادی است و در اسلام تمام فرقه‌ها و مذاهب اسلامی در انتظار یک مصلح جهانی از دودمان رسول خدا(ص) به سر میبرند و به عنوان یک اعتقاد عمومی امت اسلامی مورد توجه بوده است، هر چند که اهل سنت آن را به عنوان یک مسأله فرعی مسلم پذیرفتند، اما شیعیان با اتصال به معارف الهی نورانی اهل بیت(ع) و ارائه صفات و ویژگی‌ها و فلسفه و اهداف روشن در اعتقاد به مهدویت، چشمه امید به آینده را در دل ستمدیگان و ملت‌های محروم باز کرده است، البته در این رابطه سؤالات و شبهاتی پیرامون مهدویت و مسائل آخرالزمان مطرح می‌شود از جمله اینکه با وجود اینکه امام مهدی(عج) زنده هستند، چرا برای دفاع از حرم‌های اهل بیت(ع) در عراق و سوریه هیچ کاری نمی‌کند؟ آیا واقعاً زنده هستند؟ یا قدرت ندارند؟ مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات حوزه علمیه قم این گونه پاسخ می‌دهد:
در پاسخ به سؤال مورد نظر به دو نکته لازم است اشاره کنیم:
الف: در طول تاریخ پر فراز و نشیب زندگانی پر بار اهل بیت(ع) و امامان معصوم(ع) وقتی دشمنان کینه‌توز و متعصب آن بزرگواران از رویارویی منطقی با مکتب اهل بیت و پیروان آن‌ها عاجز و درمانده شده‌اند، متوسل به کارها و عملیات ناجوانمردانه از قبیل تخریب قبور و دیگر اماکن مذهبی می‌شوند که مورد تهاجم قرار دادن حرم حضرت زینب(س) در سوریه و تخریب حرمین امام هادی(ع) و عسکری(ع) در سال‌های گذشته تنها نمونه‌هایی از جنایات آن‌ها است و پیش از این گذشتگان و نیاکان آن‌ها بارها اقدام به تخریب حرم مطهر امام حسین(ع) و نیز ائمه بقیع کرده بودند و بعد از این هم اگر دست پلیدشان برسد، از ارتکاب این گونه اعمال زشت و ننگین دریغ نخواهند کرد.
در این میان نکته قابل توجه این است که این گونه اعمال ننگین از ناحیه دشمنان نادان اهل بیت(ع) نه تنها باعث تضعیف شیعیان و پیروان اهل بیت(ع) و موجب محو و نابود شدن آثار اهل بیت(ع) نمی‌شود، بلکه تجربه تاریخی نشان داده است که چنین اقداماتی منجر به رسوایی بیشتر دشمنان قسم خورده اهل بیت(ع) در میان اقشار مختلف مردم در جهان خواهد شد و خصوصاً در عصر ما که عصر ارتباطات نام گرفته و جهان تبدیل به دهکده کوچک شده، تخریب چنین اماکنی در انظار مردم دنیا که در اقصی نقاط عالم از رسانه‌ها شاهد آن‌ها هستند باعث شهرت و معرفی بیشتر اهل بیت شده و از سوی دیگر تخریب چنین مکان‌های مقدسی بیانگر ضعف، ناتوانی، زبونی، جهل و بیخردی دشمنان اهل بیت(ع) است.
و شاید کم نباشند در عالم کسانی که با دیدن و مشاهده تصاویر و فیلم‌های تخریب حرم امام هادی(ع) و امام عسکری(ع) و نیز تخریب ابنیه و مراکز دینی و مذهبی در لیبی و یمن و...از رسانه‌های مختلف در کشورهای مختلف جهان، این سؤال برایشان به وجود آمده باشد که این اماکن منتسب به چه کسانی هستند و حضرت زینب(س) یا امام هادی(ع) و امام عسکری(ع) کیستند؟ و کسانی که دست به تخریب این مراکز زده‌اند و یا می‌زنند چه کسانی هستند؟! و چرا چنین کاری کرده‌اند؟!
به نظر می رسد که سنت تغییرناپذیر الهی در رسوا کردن دشمنان اهل بیت(ع) از طریق عملکرد خود آن‌ها و ارتکاب کارهای ننگینشان کافی باشد و نیاز به عملکرد خاص از ناحیه مقدس امام زمان(عج) نباشد، گذشته از اینکه امام زمان(عج) وظیفه‌اش حفاظت قبور نیست.
ب: انجام کارهای دفاعی و حفاظت از مراکز و اماکن دینی و مذهبی به طور عادی نیاز به بسط ید دارد، یعنی باید حکومتی باشد و نظام امنیتی و حاکمیتی وجود داشته باشد تا با نیروهای دفاعی، امنیتی و انتظامی از امنیت و حاکمیت یک کشور و مراکز مهم در آن حفاظت کرد، در حالی که همه ما می‌دانیم که امام زمان(عج) در زمان غیبت‌اش برای تصرفات ظاهری و دخالت در امور عادی دستانشان باز نیست و چنین کاری فقط در زمان ظهور آن بزرگوار محقق خواهد شد و ولایت تکوینی که حضرت در امور دارد در شرایط عادی و در همه جا از آن بهره نمی‌گیرد.
بلکه سیره اولیاء الهی و ائمه اطهار همیشه این بوده است که به طور عادی و مثل سایر اقشار مردم از اسباب عادی و معمولی بهره بگیرند، مگر در موارد خاص بر اساس حکمت و مصالح خاصی، پس امام زمان(عج) زنده است و به اذن خدا ناظر بر اعمال و کارهای ما است و ما در لحظه لحظه زندگی‌مان از نور وجود مقدس آن بزرگوار بهره می‌بریم، همان گونه که موجودات از نور خورشیدِ پنهان در ابرهای تاریک بهره میبرند، اگر چه خورشید را نمی‌بینند.
در پایان از باب تیمن و تبرک به ذکر یک حدیث از وجود نازنین حضرت ثامن الحجج امام رضا(ع) بسنده می‌کنیم: نشانه قائم(عج) این است که با اینکه سن زیادی دارد اما جوان منظر است، به گونه‌ای که بیننده گمان می‌کند چهل سال یا کمتر دارد و نیز از نشانه‌های او این است که گذر شب و روز او را به کاستی و ناتوانی نمی‌برد.