مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: هر کدام از بزرگان و رؤسای قبایل عرب به اندازه توان خود، مَضیف (کوچک یا بزرگ) داشت. شخصی می‌گفت: عموی من در «عشار» و «بصره» مَضیف دارد و در سال به حساب وزن متداول در میان آنها...
عقیق: مرحوم حضرت آیت الله العظمی بهجت می فرمود: در عراق، از شهرها که خارج
می‌شدیم در میان راه‌ها و روستاهای سر راه در فاصله یکی دو فرسخ
مَضیفی(مهمانخانه صلواتی و رایگان) وجود داشت که صاحبان آنها می‌آمدند سر
راه زُوار و مسافرین را دعوت می‌کردند و نمی‌گذاشتند از آنجا بگذرند، مگر
اینکه یک وعده نهار یا شام از آنها پذیرایی کنند! هر کدام از بزرگان و
رؤسای قبایل عرب به اندازه توان خود، مَضیف (کوچک یا بزرگ) داشت. شخصی
می‌گفت: عموی من در «عشار» و «بصره» مَضیف دارد و در سال به حساب وزن
متداول در میان آنها، صد طغار برنج در انبار مَضیف جهت پذیرایی از زوار
می‌ریزد و اگر مثلاً در سالی هشتاد طغار داشته باشد، بیست طغار آن را قرض
می‌کند! آیا اگر در همه بلاد مسلمانان این‌گونه به فقرا رسیدگی می‌شد،
تبلیغات کمونیسم در طرفداری از حقّ فقرا و کارگران، در کشورهای اسلامی و
بلاد مسلمانان این‌گونه جا باز می‌کرد؟! آنها به بهانه طرفداری از طبقه
فقیر می‌خواستند بر اموال اغنیا تسلط یابند، که چنین شد و تسلط یافتند.
پی نوشت:
کتاب در محضر حضرت آیت ا.... العظمی بهجت – ص 67 محمد حسین رخشاد