اثرات فداکاری عجیب«سیدبطحاء»در۱۴هزارروز

عقیق: بنا به روایتی روز 26 رجب مصادف با سالروز وفات حضرت ابوطالب(ع) بزرگ حامی پیامبر گرامی اسلام و پدر بزرگوار امیرالمؤمنین است، به همین منظور آیتالله لطفالله صافی گلپایگانی از مراجع عظام تقلید در یادداشتی با عنوان «چهارده هزار روز تاریخساز» درباره این شخصیت والای مقام امت اسلام این چنین مینویسند: روزهای عمر اکثر افراد بشر مربوط به خود و امری است فردی، ولی رجال مصلح و خدمتگذاران به عالم انسانیت، مردان خدا و انبیا و اولیا، روزهایشان به همه جامعه، به تاریخ و به خدا ارتباط دارد و به حساب همه موجب فخر و مباهات، عزت و خیر، صلاح و ترقی و حرکتهای بزرگ تاریخی است. هر چه این روزها وجهه الهی، خیرخواهی برای جامعه و نجات مردم از جهالت، دعوت به رستگاری، حق و عدالت و جلوه هدایت داشته باشد پایدارتر و ماندگارتر است. نکوداشت این روزها، نکوداشت حق و نصرت ایمان است. در تاریخ اسلام این ایام درخشان و تاریخی جلوهای خاص دارد و تاریخ اسلام مزین به این روزهاست. از جمله مردانی که در اسلام به واسطه نقش خاص، موقعیت و حفظ مواضع بسیار حساس و مسئولیتدار باید خود او و نه روزش بلکه روزهایش و همه یاد و خاطرههایش زنده باشد سیّد بطحا، رئیس مکه و قبله قبیله است؛ او که جمیع فضایل اخلاقی را دارا بود و همه به او احترام میگذاشتند و شخصیت و مکارم اخلاقش را میستودند؛ «عَلَیْهِ بَهَاءُ الْمُلُوکِ وَ وَقَارُ الْحُکَمَاءِ»؛ در رخساره او ظرافت پادشاهان و وقار حکیمان دیده میشد. آری! او کسی نیست جز ابوطالب پدر بزرگوار امیرالمؤمنین علی(ع)، کسی که حکیم معروف عرب «اکتم بن صیفی» وقتی از او پرسیدند: «حکمت و ریاست و حُکم و سیادت را از که آموختی؟»، گفت: «از حَلیف علم و ادب، سید عجم و عرب، ابوطالب بن عبدالمطلب» او بود که در حمایت از پیغمبر اکرم(ص) در حساسترین مواقع تاریخ اسلامی یعنی سرآغاز ابلاغ وحی و شروع و ظهور آن، نقش حفاظت و حراست او، اساسی، سازنده، نجاتبخش و موجب استقرار این دین مبین گردید. او به همه امت اسلام حق دارد و همه وامدار اویند و روزهای چهل و دو سال حمایت و کمک و خدمت او به حضرت رسول اکرم(ص) بیش از چهارده هزار روز است که هر کدامشان تاریخ ساز و الهی است؛ هر یک از این ایام به حساب پشتیبانی آن مرد تاریخ از اسلام و دین توحید و آن حرکت بزرگ که جامعه انسانیت را به سوی ترقی و تکامل و خودشناسی و خداشناسی هدایت کرد روز خدا و روز اسلام است. هیچ کس شمار روزهای نصرتش از پیغمبر(ص) و دعوت او و یاری حق به این شمار نرسید. ابوطالب(ع) به واسطه فداکاریهای عجیب و مواجهه محکم با دشمنان دین خدا، آنان را از خاموش کردن نور الهی بازداشت. همه روزها و همه کارهایش، سزاوار نکوداشت و الگوگیری است. چهارده هزار روز در نصرت و خدمت به رسول خدا(ص) همه از ایام الله است. چهارده هزار روز استقامت، چهارده هزار روز تحمل شداید، محرومیتها، تحریمها و انواع فشارها و توطئههای مشرکین، اسلام را بیمه کرد. این ابوطالب بود و ابوطالب بود و باز هم ابوطالب بود که در روزهای نخست و سالهای آغازین دعوت با موقعیت خاص و استفاده از احترام بالایی که در جامعه داشت از دین خدا پاسداری نمود و پیغمبر را در ابلاغ دعوت یاری میداد. قصیدهی لامیّه ابوطالب در مدح حضرت رسول(ص) نمونهای از اوج ایمان و خلوص نیت و وفاداری و نصرت کامل او از پیغمبر(ص) است. این قصیده به اعتراف بعضی بزرگان ادب و بلاغت و سخن شناس اهل سنت، در اعلی مرتبه بلاغت و فصاحت است و از قصاید سبعه معلّقه قویتر و برتر است و به جز ابوطالب، احدی را نمیتوان سراینده آن گفت. این قصیده، نشان میدهد که ابوطالب، آن مرد عزم و تصمیم خللناپذیر در پشتیبانی از رسالت الهی پیغمبر تا به کجا و تا چه حد مصمم، جازم و قاطع بوده است و در برابر دشمنان قوی پنجه، خطرناک و خونخوار، یک تنه دفاع نموده و اسلام را در مسیر حرکت غیر قابل برگشت قرار داد. همان گونه که روزهای همراهی ابوطالب با پیامبر اسلام(ص) در بین روزهای تاریخ، درخشان است، این قصیده نیز در میان هزاران قصیده از عرب و عجم که در مدح پیغمبر و اسلام سروده شده و میشود، ممتاز و یگانه و اساسی است. سزاوار است مخصوصاً فضلا و طلاب عزیز، آن را که نزدیک به صد بیت است، حافظ باشند. نسل جوان و جامعه کنونی اسلام باید تاریخ حیات و زندگی حضرت ابوطالب را وجههی نظر و الگو قرار دهند و درسهای بزرگ و آموزنده این تاریخ را فرا بگیرند. روز 26 ماه رجب بر حسب مصباحین، مصباح شیخ و مصباح کفعمی، روز وفات این مرد تاریخ است. سزاوار است همگان از این روز تجلیل نمایند و برنامههای مناسب برای آن در نظر بگیرند و با مجالس سوگواری و سخنرانی و نوشتن مقالات از حقوق این بزرگوار بر مسلمانان و بر تاریخ اسلام ستایش نمایند. منبع:فارس