عقیق: حضرت فاطمه زهرا صديقه کبري(س) چهره‏اي سفيد و زيبا داشت، چون از جا برمي‏خاست، گيسوان مشکين و پيچيده، پيکرش را در خود مي‏پوشاند، گويي در ميان آن گيسوان مشکين و بلند چنان روز روشن مي‏درخشيد. آن حضرت در سفيدي و درخشندگي چون ماه و در طراوت و شادابي چون شکوفه و در خوشبويي بسان عطر گل ياس و گل سرخ و در زيبايي و لطافت و ماهيت مانند حورالعين اما در سيماي انسان بود.

پيامبر اکرم(ص) فرمود:

(فاطمةُ هِيَ الزُّهرَةُ؛فاطمه گل است.)

رسول خدا فرمود: «بوي پيامبران از عطر به است، بوي حوريان بهشت از عطر گل ياس و بوي ملائکه از عطر گل سرخ است، اما بوي دخترم فاطمه از عطر به و گل ياس و گل سرخ است.» آن حضرت در جاي ديگر فرمود: "دخترم فاطمه حوريه‏اي است به صورت انسان، هر گاه مشتاق بهشت مي‏شوم او را مي‏بوسم.»(1)

تو گوئي او زيبائي را مجسم مي‏نمود. در وصف او زنان مدينه مي‏گفتند او همچون خورشيدي در پشت ابرهاست که گاهي رخ برمي‏تابد و گاهي رخ آشکارا سازد. عايشه گفت: « در راه رفتن او را همچون پيامبر ديدم که گويا پيامبر قدم برمي‏دارد.» شويش علي(ع) فاطمه(س) را غم‏گشاي دل خواند و گفت: «او در خانه‏ام صبح خورشيدي بود و ظهر ماه و شبانگاه ستاره‏اي.»

در روايت است که روزي فاطمه (س) در بهشت مي‏خندند و نگين دندانش نمايان مي‏شود و همان روز بهشتيان مي‏گويند عجبا چگونه است خورشيد در بهشت طلوع نموده است؟ و فرشتگان جواب دهند: «نگين دندان فاطمه نمايان گشته است نه اينکه خورشيدي دميده باشد.»

پی نوشت ها:                  

1_(جلوه‏هاي رفتاري حضرت زهرا «عليها السلام»/ عذرا انصاري/ ص 124.)   

211008