یکی از دردهای این روزهای خانه های اغلب ما این است که خانواده تبدیل به خوابگاه، سالن غذاخوری و سینما شده است... بخوابیم، بخوریم و حداکثر پای تلویزیون بنشینیم، دیگر بماند این موبایل ها و تبلتهای وامانده...

چه کیمیایی می تواند این خانه ای که خاک سرد روابط اعضای خانواده جای جای آن را گرفته است تبدیل به طلای ناب خوشی و عاشقی کند؟!

کسانی که قائلند جبر تاریخ و ابزار زندگی دست و پای بشر را در این مسیر بسته است کم نیستند و نا امیدی عجیبی بین جامعه شناسان و روان شناسان در تحولی شگرف شایع شده است و ظاهر امر هم چنین است.

اما من معتقدم ماده اصلی این کیمیای تحول برانگیز عشق و محبت مادری است. الگوبرداری از «ام ابیها» بهترین و تنها مسیر گرم شدن کانون خانواده است.

سیره و روایات اهل البیت علیهم السلام و صریح کلام بزرگان دین مثل مقام معظم رهبری در درس گرفتن از زندگی سیده نساء العالمین این است. اینکه زن در خانواده وظیفه اصلی را مادری بداند.

در جوامع غربی که هیچ...در جامعه ما نیز نقش مادری عموما به نقش دوم همسران تبدیل شده و دیگر برای زن یارای پراکندن کیمیای محبت بی دریغ و بی توقع نمی ماند.

الگوی زندگی فاطمی ناجی ما است. روزی پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله در میان اصحاب خود بصورت مطلق سوالی کردند که چه چیزی بهترین چیز برای زن است؟ کسی جواب نداد . سلمان سریع در خانه حضرت زهرا سلام الله علیها رفت و فحوای پاسخ حضرت این بود که محور برنامه های زن در منزل و در کنار خانواده باشد.آنجا بود که پیامبر فرمودند «فاطمه بضعه منی»! 

ماجرای حدیث کسا که منشور یک خانواده لبریز از محبت است یقینا به محوریت فاطمه زهرا سلام الله علیها اتفاق افتاده است. فقر گفتگویی بسیاری از فرزندان با مادران آنها را به دوستی های مبتذل و رفع صوری این فقر واداشته اما در این حدیث به زیبایی نحوه گفتگوی عاشقانه مادر با فرزندان را ترسیم می کند، آنجا که او با نهایت لطافت فرزندان خود را نور چشم و میوه دلش صدا می زند.

و خلاصه بسیاری دیگر از ابعاد زندگانی بانوی هجده ساله ما را وا می دارد تا بیشتر به حقیقت مادری و مادر حقیقی فکر کنیم، مادری که بهشت زیر پای اوست!