از جمله اشعار معروف این شاعر آیینی، شعر تسبیح گریه است که نزد شاعران و مداحان بسیار معروف شد و محبوبیت این شعر آن چنان است که دنیا را درنوردیده و به نوعی شناسنامه ادبی استاد شکوهی محسوب می شود.

حاج آقا اکبرزاده از پیرغلامان و اساتید شعر آیینی کشور درباره ماجرای سرودن این شعر نزد مقام معظم رهبری روایت می کند: «سال 1373 شمسی از طرف دفتر مقام معظم رهبری برای شعر خوانی نزد آقا دعوت شده بودیم و من از استاد شکوهی خواستم چنان چه شعری درباره حضرت زهرا سلام الله علیها سروده باشند، به من بدهند تا در محفل ادبی آن را قرائت کنم. شعرخوانی شاعران که شروع شد وقتی نوبت به من رسید شعر «تسبیح گریه» استاد شکوهی را خواندم و مقام معظم رهبری از شنیدن این شعر بسیار متاثر شدند و شانه های آقا لرزید و سخت گریه کردند.»

این شعر زیبای استاد غلامرضا شکوهی به شرح زیر تقدیم می شود:

تسبیح گریه

توان واژه کجا و مدیح گفتن او؟
قلم قناری گنگی ست در سرودن او

کشاندنش به صحارّی شعر ممکن نیست
کمیت معجزه لنگ است پیش توسن او

چه دختری ، که پدر پشت بوسه ها می دید
کلید گلشن فردوس را به گردن او

چه همسری ، که برای علی به حظّ حضور
طلوع باور معراج داشت دیدن او

چه مادری ، که به تفسیر درس عاشورا
حریم مدرسه ی کربلاست دامن او

بمیرم آن همه احساس بی تعلق را
که بار پیرهنی را نمی کشد تن او

دمی که فاطمه تسبیح گریه بردارد
پیامی می چکد از چلچراغ شیون او

از آن ز دیده ی ما در حجاب خواهد ماند
که چشم را نزند آفتاب مدفن او

غلامرضا شکوهی

منبع:تسنیم