آیه 112 رسول اکرم(ص) و کسانی را که با او به خدا روی آورده‌اند، به پایداری و صبر و شکیبایی فرا می‌خواند.
در آیه 52 حضرت هود(ع) به قوم خویش که در اثر شرک و کردار ناروا و
ناشایست، به خشکسالی و در نتیجه گرانی و قحطی دچار شده بودند، چنین
می‌فرماید:
(... و ای قوم من، ار پروردگارتان آمرزش بخواهید، سپس به
درگاه او توبه کنید ]تا[ از آسمان بر شما براش فراوان بفرستد و نیرویی بر
نیروی شما بیفزاید، و تبهکارانه روی بر مگردانید.)
در این آیه حضرت
هود(ع) قوم خویش را به استغفار و توبه به درگاه الهی دعوت می کند و به آنان
وعده می‌دهد که: اگر از درگاه خدا طلب مغفرت کنند و به سوی خدا بازگردند،
خداوند پی‌درپی باران‌های مفید بر آنان فرو می‌فرستد و آنان را از آن وضع
دشوار نجات می‌دهد و نیروی بدنی آنان را می‌افزاید و نیروی ایمان را نیز بر
آن اضافه می‌کند.
این نکته از آیات دیگر قرآن نیز استفاده می‌شود. از
جمله در آیه 96 سوره اعراف خداوند می‌فرماید:(2) «اگر مردم شهرها ایمان
می‌آوردند و تقوا پیشه می‌کردند، قطعا برکاتی از آسمان و زمین بر آنان
می‌گشودیم...»
این سوره با توجه به اینکه سرگذشت حضرت هود(ع) و
قومش در آن ذکر گردیده، سوره هود نام گرفته است. آیات 50 تا 60 به بیان
داستان آنان می‌پردازد.
خلاصه سرگذشت این قوم با استفاده از این سوره و سوره‌های دیگر قرآن بدینگونه است:
این قوم پیوسته از نعمت‌های خدا بهره‌مند بودند، تا اینکه وضع خود را
تغییر دادند. بت‌پرستی و حب دنیا در بین آنها ریهش دوانید. در هر موردی
برای خود بتی می‌ساختند. ساختمان‌های عالی و قصرهایی می‌ساختند که گویا
برای همیشه در آن اقامت خواهند داشت و به آن بناهای باشکوه به یکدیگر فخر
می‌فروختند. آنها طاغیان مستکبر خود را اطاعت می‌کردند.
خدای
متعال به خاطر همین انحرافاتشان حضرت هود را مبعوث کرد تا آنان را به سوی
حق دعوت کند و از آنها بخواهد که پرستش بت‌ها را ترک کنند و فقط خدای متعال
را بپرستند و نیز در بین خود به عدل و رحمت رفتار کنند.
آن حضرت در پند و اندرز آنان نهایت تلاش را کرد. با این حال با انکار و لجاجت آنان روبرو شد و جز عده کمی ایمان نیاوردند.
خداوند نیز عذاب را به صورت بادی سهمگین بر آنان فرستاد. قوم عاد در آغاز
با نشانه‌هایی که از آن دیدند، خیال کردند ابری است که برای بارش به سویشان
می‌آید. ولی در اشتباه بودند. این همان عذابی بود که در آمدنش شتاب
می‌کردند. به امر الهی بادی خشک به سویشان وزیدن گرفت، که در سر راه خود
هیچ چیزی بر جای نمی‌نگذاشت و همه چیز را خُرد و نابود می‌کرد. طوفانی با
صدای مهیب و وحشتانک، به مدت هفت شب و هشت روز، پیاپی بر آنان می‌وزید.
طوفانی که مردم بلند بالای آن قوم را مانند نخل‌های کنده شده از جای بر
می‌کند و سرنگونشان می‌ساخت.
حضرت هود و کسانی که ایمان آورده بودند، به رحمت الهی نجات یافتند.
آری کسانی که در مقابل دعوت خداوند و روسلانش لجاجت و عناد می‌ورزند،
اینچنین مورد غضب الهی قرار می‌گیرند و ابزار مادی نیز هیچ کمکی به آنان
نمی‌تواند بکند.
پی نوشت:
1- رجوع کنید به سوره هود، آیات 7، 12 و 13
2- رجوع کنید به سوره اعراف، آیه 96
کتاب گلستان سوره‌ها – ص 74
محمد حسین جعفری
منبع:تسنیم