عقیق: مرحوم آیت الله العظمی سید علی آقا قاضی می‌فرموده است: سعدی مردی حکیم و دانشمند بوده است و در اشعار آن بویی از عرفان به مشام نمی‌‌رسد؛ وَمِمّالم یُذکرِ اسمُ اللهِ علیهِ است؛ فقط یک غزل او شیرین و آبدار است؛ آنجا که گفته است:به جهان خرّم از آنم که جهان خرّم ازوست
عاشقم بر همه عالم که همه عالم ازوست
به غنیمت شمر ای دوست دم عیسی صبح
تا دل مرده مگر زنده کنی کاین دم ازوست
نه فلک راست مسلم نه ملک را حاصل
آنچه در سر سویدای بنی آدم ازوست
به حلاوت بخورم زهر که شاهد ساقیست
به ارادت ببرم درد که درمان هم ازوست
زخم خونینم اگر به نشود به باشد
خنک آن زخم که هر لحظه مرا مرهم ازوست
غم و شادی بر عارف چه تفاوت دارد
ساقیا باده بده شادی آن کاین غم ازوست
پادشاهی و گدایی بر ما یکسانست
که برین در همه را پشت عبادت خم ازوست
سعدیا گر بکند سیل فنا خانه دل
دل قوی دار که بنیاد بقا محکم ازوست
پی نوشت:
کتاب اسوه عارفان – ص 79
منبع:تسنیم