لَن تَنَالُواْ الْبِرَّ حَتَّى تُنفِقُواْ مِمَّا تُحِبُّونَ آل عمران/92

هرگز به نیکی نمیرسید مگر از آنچه دوست دارید انفاق کنید

حکایت؛ در زمانی که حجة الاسلام شفتی در کربلای معلا درس می‏خواند، بحدی فقیر بود که نعلینش پاشنه نداشت، استادش کسی را مأمور کرده بود هر روز دو نان برای ایشان ببرد، زمانی که به اصفهان رفت، جز یک دستمال که سفره نان خوری سید شفتی بوده و کتاب و مدارکش چیز دیگری نداشت.

روزی مقداری پول به دست ایشان رسید، به بازار رفت برای خود و خانواده قوتی تهیه نماید، مقداری گوشت گرفت و روانه منزل شد، در بین راه گذرش به خرابه‏ای افتاد، دید سگی ضعیف و نحیف و لاغر در آن خوابیده بود توله­هایش دور او جمع و همه در نهایت ضعف هستند، مادرشان شیری نداشت، اما آنها همه از مادرشان شیر می‏خواستند و در حال فریاد بودند، دل سید بر آن سگ و بچه‏هایش به رحم آمد، گرسنگی آنها را بر گرسنگی خود و خانواده اش مقدم داشت، تکه گوشتی که تهیه کرده بود را جلو آنها انداخت، آن حیوانات زبان بسته یکباره هجوم آوردند و آن را خوردند.1

بعد از ترحم به این حیون زبان بسته بود که خداوند درهای رحمت و معنویت خود را برای او باز کرد، همه این مسایل نتیجه احسانی بود که سید شفتی‌(ره) انجام داد؛ در حالات ایشان گفته‌اند، هیچ عالم شیعی مثل سید شفتی ثروتمند نشد.