عقیق:چندی پیش از حضرت آیت‌الله علامه جوادی آملی، مرجع عالی‌قدر تقلید، درباره تاثیر اشعار عرفانی در سلوک الی الله پرسش شد؛ ایشان توضیحاتی درباره بینش و گرایش انسان به خیر و شر ارائه کرد و در پایان خاطره‌ای را از مرحوم الهی قمشه‌ای نقل فرمود. این خاطره دارای نکته‌ جالبی برای شاعران است و از این نظر به طور مجزا در اینجا بازنشر داده می‌شود:

حضرت آیت‌الله جوادی آملی اظهار کرد که مرحوم الهی قمشه‌ای می‌فرمود: زمانی به خراسان رفته بودم و در آنجا با انجمن ادبی خراسان ملاقاتی داشتم. در آن دیدار دو غزل از خود به آن ها تقدیم کردم تا در این‌باره (که کدام غزل در دوره جوانی و کدام یک در دوره پیری سروده شده است) داوری کنند و آن ها کاملا وارونه داوری کردند.

آیت‌الله جوادی آملی ادامه می‌دهد: آن‌ها - از مرحوم الهی قمشه‌ای - پرسیدند: پس چرا شور و عشق در سروده ایام پیری شما بیشتر است؟ من (مرحوم قمشه‌ای) گفتم: باید به همین صورت باشد. شاعر هر چه پیرتر شود، عاشق‌‏تر می‏‌شود. انسان در جوانی، شور و عشقی خام دارد و در پیری می‏‌فهمد که معشوق حقیقی کیست. 

آیت‌الله جوادی آملی در پایان تاکید می‌کند: انسان هرچه بالاتر می‏‌رود، سخنانش عاشقانه‏‌تر و شورانگیزتر می‏‌شود.

منبع:فارس