عقیق:حجت‌الاسلام عبدالحسین خسروپناه، رئیس مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران درباره بحث عرفانی و شهود قلبی و معرفتی در کانال شخصی خود نوشت: عرفا معرفت حضوریِ شهودیِ قلبی را به دو قسم تقسیم می کنند: یک قسم آن کشف و شهود صوری است و قسم دیگر آن، کشف و شهود معنوی است.
وی با اشاره به اینکه در کشف و شهود صوری، مقدار و شکل و رنگ هست؛ اما مقدار و رنگ و شکل حسی نیست، بلکه مثالی است، توضیح داد: شبیه صورت‌‌هایی که در عالم خواب می‌بینیم. یعنی در عالم خواب، حتی رنگ و مقدار و شکل را می‌بینیم. و صورت را در خواب کشف می‌کنیم و این کشف ممکن است در بیداری برای شخصی حاصل شود.

خسروپناه در مثالی توضیح داد: مثل این‌ که پیغمبر اسلام(ص)، حضرت جبرئیل(ع) را به شکل «دحیه کلبی» می‌دید. دحیه کلبی یکی از افرادی بود که در زمان پیغمبر(ص) زندگی می‌کرد؛ یعنی وجود جسمیِ مادی داشت. جبرئیل وقتی خودش را ظاهر می‌کرد که مقدار و اندازه و شکل او را ببینند، خودش را به شکل دحیه کلبی در می‌آورد. بقیه هم او را نمی‌دیدند، اگر هم صحابی پیغمبر(ص) او را می‌دیدند؛ به خاطر تصرفی بود که پیغمبر(ص) در صحابی تا بتوانند او را ببینند. اگر پیغمبر(ص) تصرف نمی‌کرد، کسی نمی‌توانست او را ببیند.

وی با بیان اینکه گاهی این کشف و شهود، کشف و شهود معنوی است، گفت: مثلاً وقتی کسی وحدت وجود و تعینات وجود را می‌یابد، این ‌هم کشف است اما کشف معنوی است که معنا می‌یابد. این قسم دیگر از سنخ شکل و مقدار و رنگ و صورت نیست. این کشف گاهی کشف عین الیقین است و گاهی کشف حق الیقین. یعنی گاهی وحدت وجود را می‌یابد و یقین هم پیدا می‌کند؛ اما خودش موطن آن حقیقت نشده است.

خسروپناه مثال زد: چراغی را در نظر بگیرید که روشن است، هرچه از چراغ دورتر شوید، سایه و تاریکی بیشتر می‌شود تا حدی که اصلاً هیچ نوری نبینید. وقتی به چراغ نزدیک شدید، نور چراغ را می‌بینید؛ یقین هم دارید که چراغ روشن است. اما وقتی نزدیک تر و نزدیک تر شوید و تا نزدیک‌ترین مکان به چراغ بروید، کل شعاع‌های این چراغ بر شما می‌تابد و شما موطن و محل شعاع‌های این چراغ می‌شوید.

وی با تأکید بر اینکه وقتی از دور نور را می‌بینید، یقین هم دارید که نور روشن است، این عین الیقین است، اظهار داشت: اما وقتی موطن نور شوید، این چراغ بر شما کاملاً تجلی دارد و ظرف تجلی او می‌شوید که این حق‌الیقین است. حال اگر عارفی سلوک کرد و به عالم ملکوت رسید؛ نه صورت ملکوت، بلکه معنای ملکوت را یافت و با این ملکوت اتحاد پیدا کرد و خودش ملکوتی شد، دیگر مرتبه‌ای است که حق‌الیقین شده است. نه تنها به فرشته‌ها و ملائکه رسیده است بلکه از ملائکه هم عبور کرده است. دیگر ملائک شاگرد او می شوند.

وی همچنین در ادامه افزود: معرفت عرفانی، معرفت حضوریِ شهودیِ قلبی است که یا از سنخ کشف و شهود صوری است یا از سنخ کشف و شهود معنویِ عین‌الیقینی یا کشف و شهود معنوی حق‌الیقینی است. بالاترین مرتبه شهود، شهود حق‌الیقینی است که شخص در سیر و سلوک به عالی ترین منزلگاه که می‌رسد، به این درجه نائل می‌شود. فردی که به این منزل رسیده است، می‌گویند به مقام توحید رسیده است که همان مقام وحدت است.

وی با تأکید بر اینکه البته معاذالله خدا در این شخص حلول نکرده است بلکه خداوند اسماء و صفات خودش را در این شخص تجلی داده است، توضیح داد: این شخص، مظهر جامع جمیع اسماء و صفات الهی شده است. اگر همه اسماء الهی را بخواهیم جمع کنیم، در اسم الله جمع می‌شود. انسان کامل مظهر الله می‌شود. انسان کامل تمام اسماء و صفات الهی را نه تنها شهود می‌کند بلکه تمام اسماء و صفات الهی در او تجلی کرده و ظهور پیدا می‌کند. این انسان، مظهر اسمِ الله می شود. یعنی ممکن است کسی مظهر اسم رحمت الهی باشد و بعضی دیگر مظهر غضب الهی‌.

حجت‌الاسلام خسروپناه در پایان اظهار داشت: به عنوان مثال گاهی به آینه نگاه می‌کنید و صورت معشوق را می‌بینید و گاهی خود معشوق را می‌بینید. آنگاه که چهره را در آینه می‌بینید، این عین‌الیقین است و آنگاه که خودش را می‌بینید، این حق‌الیقین است. این‌که مرحوم الهی قمشه‌ای می‌گوید وقتی امام حسین (ع) از اسب به زمین افتاد، آیینه بشکست و رخ یار دید؛ این دیگر مرتبه حق‌الیقین است. «یا ایتهاالنفس المطمئنه ارجعی الی ربک راضیهً مرضیهً» این درجه مخصوص انسان کامل است. البته این حق الیقین هم مراتبی دارد. بالاترین مرتبه‌اش را انسان کامل دارد که الان حضرت ولی‌عصر (ارواحنا لترابه الفداء) است و مراتب پایین تر را هم می‌توانند انسان‌های دیگر کسب کنند.

منبع:فارس