داود(ع) 40 روز گریست، آنگاه خدا به آهن وحی فرمود که برای بنده ام داود نرم شو. آهن به فرمان خدا برای او نرم شد و داود هر روز زرهی می ساخت و آن را به هزار درهم می فروخت و از بیت المال بی نیاز شد.(3)

شخصی به امام صادق(ع) عرض کرد: من نمی توانم با دستم کار کنم و راه تجارت را نیز به خوبی نمی دانم و اکنون محروم و محتاج هستم، آن حضرت (ع) فرمود: کارگری کن و بر سر خود بار ببر تا از مردم بی نیاز شوی. رسول خدا (ص) هم سنگی بر شانه خود حمل کرد و در یکی از دیوارهای باغ خود به کار برد که آن سنگ هنوز در آنجا هست.(4)

امام صادق(ع) فرمود: امیرمومنان(ع) هیزم جمع می کرد و آب از چاه می کشید و شخم می زد و از دسترنج خود هزار برده آزاد کرد و به جارو کردن خانه می پرداخت و فاطمه(س) نیز با دستانش گندم را آرد و آن را خمیر می کرد و نان می پخت.(5)

راوی می گوید: وقتی امیرمومنان(ع) از جهاد فارغ می شد به آموزش مردم و داوری در میان آنان می پرداخت و هرگاه از آن نیز فارغ می شد در باغ خویش مشغول به کار می شد و با این وصف به ذکر خدای جل جلاله اشتغال داشت.(6)

حسن بن علی بن ابی حمزه از پدرش نقل می کند که گفت: امام موسی کاظم(ع) را دیدم که در زمین خود کار می کرد و پاهای او غرق عرق شده بود.

گفت: فدایت شوم!کارگران کجایند؟ فرمود: ای علی! کسانی با دست خود در زمین خویش کار کردند که از من و پدرم برتر بودند. گفتم" کدام کسان؟ فرمود: رسول خدا(ص) و امیرمومنان(ع) و همه پدرانم با دست خود کار می کردند و این سیره انبیا ، رسولان و صالحان است.(7)

ابوعمرو شیبانی گوید: امام صادق(ع) را دیدم که بیلی در دست و پوششی درشت بر تن داشت و در باغ خود کار می کرد و عرق از بدنش فرو می ریخت، عرض کردم: فدایت شوم! بیل را به من بدهید تا به جای شما کار کنم. فرخود: من چنان دوست دارم که شخص در گرمای آزاردهنده آفتاب، برای تامیین نیازهای زندگی خود رنج بکشد.(8)