اخلاق، یکی از عناصر مهم شخصیت انسان است و کاشف کیفیت ذات و حاکی درون او است و درجه رسوخ ایمان را در او نشان می‌دهد.
عقیق:امام رضا (علیه‌السلام) به اخلاقی عالی و ممتاز، آراسته بود و بدین دوستی عام و خاص را، به خود جلب فرموده بودند. همچنین انسانیت آن حضرت، یگانه و بی‌مانند و در حقیقت تجلی روح نبوت و مصداق رسالتی بود که خود آن حضرت، یکی از نگهبانان و امانت‌داران و وارثان اسرار آن، به شمار می رفتند. از ابراهیم بن عباس صولی نقل شده، که گفته است: من ابی الحسن الرضا (علیه‌السلام) را هرگز ندیدم در سخن گفتن، با کسی درشتی کند. هرگز ندیدم سخن کسی را پیش از فراغ از آن، قطع کند. هرگز درخواست کسی را، که قادر به انجام دادن آن بود، رد نفرمود. هرگز پای خود را، در جلو همنشین، دراز نمی‌کرد. هرگز در برابر همنشین تکیه نمی‌داد. هرگز او را ندیدم، که غلامان و بردگان خود را بد گوید. هرگز او را ندیدم، که آب دهان (در مکان گذر مردم) اندازد. هرگز او را ندیدم، که قهقهه کند، بلکه خنده‌اش تبسم بود. و هنگامی که مجلس او از مردم خالی و سفره غذا انداخته می‌شد، همه غلامان و بردگانش، حتی دربان و میر آخور را، به دور سفره غذا می‌نشانید. پس هر که بگوید در فضیلت، کسی را مانند او دیده، از او باور نکنید. پی نوشت ها: 1-صدوق، عیون اخبار الرضا(ع)، ج 2: 184. 2-فضل الله محمدجواد، تحلیلی از زندگانی امام رضا (ع): 52. منبع:قدس 211008