مرحوم کلینی(ره) در کافی این حدیث نورانی را از وجود مبارک معصوم نقل کرد که فرمود: «إنّ الله عزّوجلّ فوّض إلی المؤمن امورَه کلَّها و لم یفَوِّضْ إلیه أن یذلَّ نفسَه» خداوند مؤمن را آزاد آفرید اما به او اجازه نداد که آبروی خودش را ببرد خودش را ذلیل و فرومایه کند؛ آبروی ما حقّ الله است و ما امین‌الله هستیم. آیا کسی حق دارد که خود را ذلیل کند و آبروی خود را بریزد؟ نه، این معصیت است. هیچ کس حق ندارد آبروی خودش را ببرد آیا شوخی کردن طنز گفتن که انسان می‌داند طرف دیگر برمی‌گردد پاسخ می‌دهد و آبروی او را می‌برد جایز است؟

آیا انسان می‌تواند کاری بکند که آبرویش در جمع برود؟ خدا فرمود: ?وَلِلَّهِ الْعِزَّةُ وَلِرَسُولِهِ وَلِلْمُؤْمِنِینَ؟ ما حق نداریم آبرویمان را ببریم چون حق نداریم آبرویمان را ببریم وجود مبارک حضرت امیر در نهج‌البلاغه هست که فرمود: «مَنْ ضَنَّ بِعِرْضِهِ فَلْیدَعِ الْمِرَاءَ» اگر کسی آبروی خودش را می‌خواهد بحث بکند مناظره علمی داشته باشد اما جدال نکند برای اینکه در جدال ناچار است که یا حقّ کسی را باطل کند یا باطل کسی را حق کند؛ پس معلوم می‌شود آبروی ما امانت الهی و کرامت الهی در نزد ما است عزّت الهی در نزد ما است. ما که انسانیم امین الله هستیم درباره مسائل مالی ممکن است کسی قدری بی‌جا برود و مال را بی‌جا مصرف کند گرچه آن هم معصیت است اما بالأخره مالک است ولی آبرو مِلک ما نیست بلکه امانت الهی است به دست ما، چون امانت الهی است ما امین خداییم.

در بسیاری از موارد به ما فرمودند کاری نکنید که آبرویتان برود شما کریم هستید پَست نیستید فرومایه نیستید لذا چاپلوسی کردن، فرومایگی کردن، تملّق کردن و امثال اینها از جلال انسان می‌کاهد.
ــــــــــــــــــــــــــــــــ
پی نوشت:

آرشیو درس اخلاق۹۲/۰۱/۰۸

منبع:مهر