اما مهارت در منبر، همه مناقب فلسفی نیست. سخنانش خطابه‌های پرشور و بی‌محتوا نبود؛ در آن روزگار، «مسأله‌ى زن، جوان، کودک و مسائل روان‌شناسى» را وارد منبر کرد؛ «آن هم نه به شکل خطابه‌هاى خشک، بلکه با همان قالبى که منبر مى‌طلبد.»
سیاستش را هم همه دیدند. پانزده خردادش را و امام‌دوستی‌اش را.
هنرمند حیرت‌آوری بود. «حدود چهل سال پیش یکى از دوستان ما که دانشجو بود، به تهران آمده بود و براى من نقل مى‌کرد و مى‌گفت رفیقى دارم که هنرمند است. یک روز او را پاى منبر آقاى فلسفى بردم. پس از منبر، او گفت: من بیش از آنچه که به مطلب منبر توجّه کنم، به این توجّه مى‌کردم که این مرد یک هنرمند تمام عیار است. نگاه کردنش، دست تکان دادنش، تُنِ صدا بالا برود، پایین بیاید، چگونه حرف بزند؛ همه‌ى اینها هنرمندانه بود.»
مجموعه تصاویر «یگانه زمان»، روایتی است ناب از قاب‌های ماندگاری که عکاسان از آن حیات درخشان برداشته‌اند؛ حیات کسی که الگو بود و «حق عظیمى» داشت بر اصحاب تبلیغ.
