زیارت امام رضا(ع) به عنوان افضل زیارات معصومین(ع) نام برده شده و در کلام همه معصومین(ع) بارها توصیه های موکدی در باب توسل به ثامن الحجج(ع) و رفتن به زیارت بارگاه ایشان نقل شده است.
عقیق:سیدابن طاووس روایت کرده است: زمانى که مأمون، امام رضا(ع) را از مدینه به خراسان طلبید، آن حضرت از مدینه به سوى بصره حرکت کرد و بدون آنکه وارد کوفه شود، از طریق کوفه به بغداد و از آنجا وارد قم شد؛ اهل قم به استقبال آن حضرت شتافتند و چون هر کسى میل داشت آن بزرگوار بر او وارد شود، در زمینه ضیافت و پذیرایى از آن جناب با هم به نزاع پرداختند. حضرت(ع) فرمودند: شتر من مأمور است، یعنى هر کجا او فرود آمد من همان جا وارد مى شوم. آن شتر آمد، تا دَرِ خانه اى که صاحبش شب خواب دیده بود امام رضا(ع) فردا میهمان او خواهد بود، ایستاد و حضرت آنجا وارد شدند. چندى نگذشت که آن محلّ به مقام رفیعى تبدیل شد و در زمان ما از مدارس دینیه موفّق حوزه مقدّسه قم به شمار مى آید (و به نام مدرسه رضویّه نامیده شده است). «شیخ صدوق» نیز در سند خود از «اسحاق بن راهویه» نقل کرده که گفت: وقتى امام رضا(ع) وارد نیشابور شد و خواست از آنجا حرکت کند، راویان احادیث خدمت آن حضرت جمع شدند و عرض کردند: اى پسر رسول خدا از نزد ما مى روى بدون آنکه براى ما حدیثى بیان فرمایى که از آن بهره مند شویم؟ آن بزرگوار سر مبارکش را از داخل محملى که در آن نشسته بود، بیرون آورد و فرمود: «شنیدم از پدرم موسى بن جعفر(ع) که فرمود: شنیدم از پدرم جعفربن محمّد(ع)، که فرمود: شنیدم از پدرم محمّدبن على(ع) که فرمود: شنیدم از پدرم على بن الحسین(ع) که فرمود: شنیدم از پدرم حسین بن على(ع) که فرمود: شنیدم از پدرم امیر مؤمنان على بن ابى طالب(ع) که فرمود: شنیدم از رسول خدا(ص) که فرمود: شنیدم از جبرئیل که گفت: شنیدم از خداوند عزّوجلّ که فرمود: «لااِلهَ اِلاَّ اللهُ حِصْنى، فَمَنْ دَخَلَ حِصْنى اَمِنَ مِنْ عَذابى؛ لا اله الا الله قلعه محکم من است، هر کس در این قلعه وارد شود از عذاب من در امان خواهد بود». امام(ع) پس از بیان این حدیث حرکت فرمود، وقتى شتر آن حضرت به راه افتاد، دوباره سر مبارک خود را از محمل بیرون آورد و فرمود: «بِشُرُوطِها وَ اَنـَا مِنْ شُرُوطِها؛ با شرایطش و من از آن شرایط هستم»! اباصلت نیز روایت کرده وقتى امام رضا(ع) به «ده سُرخ» در اطراف مشهد رسیدند محضر مبارکش عرض شد: یابن رسول الله! ظهر شده است نماز به جاى نمى آورید؟ حضرت فرود آمد و آب طلبید. عرض کردند: آب همراه نداریم، پس با دست مبارک خود زمین را کاویدند، آن قدر آب از زمین جوشید که آن حضرت و همه همراهان وضو ساختند و اثرش تا امروز هم باقى است. وقتى وارد سناباد شدند، پشت مبارک را به کوهى که دیگ هاى سنگى از آن مى تراشیدند تکیه داد و عرض کرد: «خداوندا! به این کوه و آنچه در داخل ظرف هاى تراشیده شده از این کوه گذاشته مى شود، نفع و برکت عطا فرما»! سپس دستور دادند براى خود آن حضرت نیز دیگ هایى از همان کوه بتراشند و طعامش را تنها داخل همان دیگ ها طبخ کنند، از آن روز به بعد، مردم نیز دیگ ها و ظرف ها از آن کوه تراشیدند و برکت گرفتند. این روایات جایگاه ارزشمند زیارت ثامن الحجج(ع) را بر همه ما روشن می‌کند و امروز بارگاه نورانی این امام همام مأمن و ملجأ همه دلسوختگان ایران و جهان است که هر ساله و بخصوص در ایام پایانی صفر خودشان را به مشهد الرضا می‌رسانند تا عرض ادبی به ساحت قدسی امام هشتم(ع) داشته باشند. در سال‌های اخیر کاروان‌هایی هم پای پیاده برای آستان بوسی امام هشتم(ع) راهی خراسان می‌شوند که این اجتماع عظیم نیز بیانگر اوج ارتباط قلبی شیعیان و ارادتمندان حضرت رضا(ع) به ایشان است. به باور بنده این پیاده روی ها، نقطه عطف تاریخ اسلام است که آثار ماندگاری در باب ولایتمداری و تأسی به رهنمودهای رضوی بر جای خواهد گذاشت. منبع:قدس 211008