عقیق:سید محمد مهدی موسوی روز اربعین همین امسال که پس از توفیق پیاده روی چند روزه به سمت کربلا به مرز مهران برای ورود به وطن عزیزمان رسیدیم، بدرقه گرم سربازان عراقی حاضر در پایانه مرزی نه فقط برای ما که برای همه هموطنانمان جالب بود به ویژه این که پس از زیارت قبولی نامِ نامی آقا امام رضا(ع) را بر زبان جاری می کردند و از ما می خواستند که نائب الزیاره شان باشیم در ایران. دیدن این صحنه ها ناخودآگاه مرا پرتاب کرد به هفت سال و اندی پیش؛ نوروز 87 که به اذن حضرت ارباب ، برای اولین بار کربلایی شدم و توفیق حضور در خیابان بهشتی بین الحرمین را یافتم. همان جا بود که سربازی عراقی که در آن محوطه نگهبانی می داد نظرم را به خود جلب کرد. اصالتاً اهل نجف بود و وقتی فهمید که ایرانی هستم به عربی گفت که التماس دعا برایش داشته باشم در زیارت امام رضا(ع). برایم جالب بود و با خود می گفتم ببین این بنده خدا که در چند قدمی حرم مطهر حضرت عباس(ع) و سیدالشهدا(ع) قرار دارد و هر وقت بخواهد می تواند به خصوص در شب های جمعه کربلا باشد، چطور این قدر ملتمسانه می خواهد که در زیارت امام رضا(ع) او را یاد کنیم. به راستی ترجمان این شور و اشتیاق مگر چیزی است جز جاذبه عشق رضوی است که حساب و کتاب همه مغناطیس های عالم را تغییر داده است! پابوسی حضرت سلطان صدالبته که مرز و زبان و نژاد نمی شناسد. خاطره ها بسیار است، اما جالب است به این یکی هم اشاره کنم که همین چند سال پیش در توفیق مشهدی شدن چندباره با جوان تکیده عربستانی که از منطقه الاحساء بود روبرو شدم که دقایقی با وی دست و پا شکسته عربی صحبت کردم. در یکی از رواق های داخلی حرم مطهر ثامن الحجج(ع) گرم صحبت بودیم و او از مشکلات و محدودیت های بسیار شیعیان مظلوم قلمرو حکمرانی آل سعود سخن می گفت و البته از عشق فوق العاده شیعیان عربستان برای زیارت امام مهربانی ها. این روزها که در شبکه های مختلف تلویزیونی گوشه هایی از عشق و ارادت بی مثال مردم به امام رئوف به خصوص در پیاده روی عاشقانه آن هم زیر بارش برف و کولاک شدید می بینیم بی اختیار دلمان هوای حرم می کند و با خود زمزمه می کنیم؛ " هر جا سوال شد که دلت در کجا خوش است... بی اختیار بر دهنم مشهدالرضاست" به راستی راز این دلدادگی کجاست که بیش از 27 میلیون نفر را پای پیاده راهی جاده عشق کربلا می کند و میلیون ها شیفته دیگر را تنها چند روز بعد ، حدود دو هزار کیلومتر آن سوتر روانه دیار توس. برای مایی که توفیق یارمان نشد شب شهادتش را در حرم ملکوتی اش به گدایی سپری کنیم همین عاشقانه بس باشد که خطاب به ولی نعمتمان عرض کنیم؛ حتماً قرار شاه و گدا هست یادتان آری! همان شبی که زدم دل به نامتان مشهد، حرم، ورودی باب الجوادتان آقا، عجیب دلم گرفته برایتانمنبع:حوزه