عقیق: در یکی از روزهای سخت زندگی که گرسنگی بر
خاندان پیامبر صلی(ص) فشار آورد، حضرت فاطمه(س) وضو گرفت و پس از خواندن دو رکعت
نماز دست به دعا برداشت و عرض کرد:
یا الهی و سیدی هذا محمد نبیک و هذا علی
ابن عم نبیک الهی انزل علینا مائده من السماء کما انزلتها علی بنی اسرائیل اکلوا
منها و کفرو بهاء اللهم انزلها علینا فانا بها مؤمنون
خدایا! سرورا! این پیغمبر تو محمد(ص) است
و این علی(ع) پسر عموی پیغمبر توست. ای خدای من! مانده ای از آسمان برایشان بفرست،
چنانکه بر بنی اسرائیل فرستادی و آنان از آن غذا خوردند و ناسپاسی کردند، ای
پروردگار من! آن مائده را بر ما فرو فرست که ما در قبال آن مؤمنانیم.
ناگهان ظرفی از غذا و طعام بهشتی نازل شد
که بوی عطر آن منزل علی(ع) را معطر ساخت، امام علی(ع) پرسید:
انی لک هذا؟
این غذای عطر آگین از کجاست؟
قالت:هو من عندالله فقال النبی صلی الله
و علیه و آله و سلم : الحمدلله الذی ارانی بنتاً مثلها کمثل مریم «کلما دخل علیها
زکریا المحراب وجد عندها رزقا قال یا مریم انی لک هذا؟ قالت هو من عندالله.(1)
فاطمه (س) پاسخ داد: (از جانب پروردگار
است)
رسول خدا(ص) فرمود: حمد و ستایش خداوندی
را که دختری بمن عطا فرمود، مانند حضرت مریم که «هر گاه زکریای پیغمبر در محراب
عبادت او حاضر می شد، پیش او خوردنی می یافت. می گفت: این ها از کجاست؟ مریم جواب
می داد: از جانب پروردگار.»(2)
در روزگار سخت جنگ های صدر اسلام و قحطی
و گرسنگی، اکثر مردم مدینه با مشکلات فراوانی زندگی می کردند، و رسول گرامی اسلام
سخت گرسنه بود، و شب و روز برای مساکین و فقرا تلاش می کرد، و گاهی سنگ بر شکم
مبارک می بست، تا درد گرسنگی قابل تحمل باشد. در آن روزهای سخت، روزی درب خانه
فاطمه را کوبید و فرمود:
دخترم آیا چیزی در منزل داری که رفع
گرسنگی نمایم؟
حضرت زهرا(س) پاسخ داد، نه پدرم:
رسول خدا بازگشت، اما زهرای مطهر(س)
نتوانست تحمل کند و دست به دعا برداشت، غذایی معطر و پاکیزه از بهشت نازل شد
تا چشمان فاطمه(س) به غذای بهشتی و الطاف
کریمانه الهی افتاد فرمود:
و الله لاوثرون بها رسول الله علی نفسی و
غیری
سوگند به خدا ایثار کرده و پیامبر را بر
خود و دیگران مقدم می دارم.
آنگاه ظرف پر از غذا و گوشت بریان شده را
برای رسول خدا(ص) فرستاد پیامبر پرسید:
من أین لک هذا؟
این غذا را از کجا آوردی؟
قالت: هو من فضل الله ان الله یرزق من
یشاء بغیر حساب
این غذا از فضل و رحمت الهی است. بدرستی
که خداوند هر کس را که بخواهد بدون حساب روزی می دهد. (3)
پی نوشت ها:
1_(آل عمران، 37)
211008