بنا به روایات و احادیث موثق و مستندِ برجای مانده، زیارت امام حسین (ع) یکی از بزرگترین مستحبات ذکر و از سوی ائمه اطهار (ع) بسیار بدان تاکید و ثواب‌های عظیم و بیشماری برای آن بیان شده است.
عقیق:معاویة بن وهب گوید خدمت امام صادق (ع) رسیدم در حالی که ایشان در محراب به نماز ایستاده بودند. گوشه ای نشستم تا آن حضرت نمازشان پایان یافت، سپس به سجده رفته و به دعا پرداختند و به خدای خویش چنین گفتند: ای آن که کرامت و بزرگی را به ما اختصاص دادی و به ما وعده شفاعت دادی و رسالت را در خاندان ما نهادی و ما را وارث پیامبران قرار دادی و سلسله امّت‌ها و نبوّت را به ما پایان بخشیدی و منصب وصایت و جانشینی رسول خدا (ص) را ویژه خاندان ما ساخته ای و علم گذشته و آینده را به ما ارزانی نموده‌ای و دل‌های مردم را به سوی ما متمایل کرده‌ای، مرا و برادران دینی من را و نیز زائران قبر پدرم حسین بن علی (ع) را ببخشای، آنان که مصایبی را تحمّل نموده و به سوی ما کوچ کرده اند، به خاطر میل و علاقه ای که در نیکی به ما دارند و به امید اجر و پاداشی که در محبّت و دوستی با ما، نزد تو است و برای شادی قلب پیامبرت محمد (ص) و پذیرش امر و دستور و ولایت ما و خشمگین ساختن دشمنان ما و هدف آنها در تمامی این کارها، رضایت و خشنودی تو است، پس آنان را از سوی ما به بهشت و مقام رضا و خنشودی خویش پاداش ده و آنها را در شب و روز مصون و محفوظ دار و خانواده و فرزندانشان را در نبود ایشان، به بهترین شکل سرپرستی نما و یاورشان باش و شرّ و فساد هر سرکش بدکردارِ مخالفِ حق را از آنان دور گردان و شرّ هر ناتوان و یا توانا و هر شیطانی از انس و جنّ را از آنها بگردان و بیش از آنچه که آنها انتظار و آرزو دارند، در این غریبی و دوری از وطن که به دلیل مقدّم داشتن ما بر فرزند و خانواده و خویشانشان صورت گرفته، به آنها ارزانی دار. بارالها؛ دشمنان ما، این سفر را بر زائران ما عیب گیرند و آن را غیر منطقی و نادرست برشمرند و آنان را سرزنش کنند، لیکن این کارها نه تنها هرگز مانع و جلوگیر دوستان ما از اقدام به این عمل و آمدن آنها به سوی ما نشد، بلکه علی‌رغم دشمنان ما، بدان تصمیم گرفته و مبادرت به زیارت ما می‌کنند. بار پروردگارا؛ به این رخسارها که در این راه از تابش آفتاب رنگش تغییر یافته و بر این گونه ها که به قبر حسین (ع) ساییده گردید و بر این چشمانی که از سوز دل برای ما اشک ریخته و بر این دل‌ها که در مصیبت ما بی تاب گشته و سوخته و بر این فغان و خروش‌ها که برای مظلومیت ما برکشیده شده، رحمت آور. بارالها؛ من این جان‌ها و این جسم‌ها را به تو می‌سپارم تا در آن روز که تشنگی همه را فرا می‌گیرد، از حوض کوثر سیرابشان فرمایی. معاویة بن وهب می‌گوید، حضرت صادق (ع) همچنین این دعا را در حال سجده تکرار می‌فرمود سپس به من فرمودند: دعا کنندگانِ زائران آن حضرت در آسمان، بیشتر از دعا کنندگانِ آنها در روی زمین اند، پس زیارت آن حضرت را از ترس هیچ کس ترک مکن، زیرا هر کس آن را از روی ترس ترک کند، آن قدر پشیمان شود که همواره آرزو می‌کند ای کاش قبر حسین بن علی (ع) در دسترس او و کنار او بود.
پی نوشت ها: ۱-شیخ صدوق، ثواب الاعمال و عقاب الاعمال: ۲۱۳. ۲-قاضی عسکر، آداب سفر و زیارت عتبات عالیات: ۱۷۲-۱۷۵. منبع:قدس 211008