ریشه قرآنی توسل
خداوند اموری را به عنوان اسباب و وسایل در جهت تقرب و نزدیکی به درگاه خویش قرار داده و ما را به توسل به آن امور، فرمان داده است: «یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُواْ اتَّقُواْ اللّهَ وَابْتَغُواْ إِلَیهِ الْوَسِیلَةَ»؛ ای مومنان! پروای الهی داشته باشید و به سوی او وسیله تحصیل کنید.
با توجه به عدم تقید کلمه «وسیله»، اطلاق آن، شامل هر چیزی می شود که صلاحیت نزدیک کردن انسان به پیشگاه خداوند را دارد.
همان طور که نماز، روزه، احسان به یتیم، دستگیری از مستمندان، خدمت به خلق خدا و ... اسباب و وسایل تقرب به خداوند هستند، استمداد از پیامبران و اولیای الهی نیز وسیله تقرب به خداوند است.
از این رو هنگام دعا، خداوند را به حق بندگان صالح و آبرومند درگاه او قسم می دهیم و یا از اولیای الهی می خواهیم که برای ما در درگاه الهی دعا کنند.
با توجه به ریشه قرآنی توسل، آیات و روایات فراوانی بر درستی و لزوم توسل به اولیای الهی وجود دارد.(*)