اول چیزی كه انسان به آن محاسبه می شود نماز است. اگر نماز قبول شد سایر اعمال هم از نمازگزار قبول می شود و اگر رد شد اعمال دیگر نیز مردود است. پس هرگاه نماز می خوانی، با قلب خود متوجه خدای سبحان باش تا دعا و نماز تو قبول شود و خدا با قلوب مۆمنان به تو رو كند.
*نمازگزار از نگاه قرآن
امیرالمۆمنین (سلام الله‌علیه) در نهج البلاغه از رسول الله (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل فرموده كه: من در عجبم از كسی كه چشمه ای درِ منزل اوست و شبانه روز پنج بار در آن چشمه شستشو می كند، با این حال، باز آلوده است. چون نماز مثل چشمه زلال است كه انسان نمازگزار در وقت های پنجگانه در آن شستشو می‌كند .
نماز كوثری است كه انسان را تطهیر می كند. قهراً اگر ما از نماز این طهارت را در خود احساس نكردیم، باید بپذیریم آن نماز واقعی را نخوانده ایم. ممكن است نماز صحیح باشد، لكن مقبول نیست؛ زیرا نمازی مقبول است كه روح انسان را تطهیر كند. آنگاه گذشته از اقبال الهی و بهشت؛ خداوند متعال، دلهای دیگران را متوجه شما می كند و شما محبوب دیگران میشوید.
*دعای نمازگزار مستجاب است
چه ذخیره ای بالاتر از اینكه دلهای مۆمنان به طرف انسان متوجه باشد؟ زیرا در مشكلات، مۆمنین یار انسانند. دعای مۆمنان نسبت به انسان مۆثر است. اگر انسان بخواهد مۆمنان مشكل او را حل كنند، برای او دعا و طلب آمرزش كنند، باید قلب خودش را مخصوصاً در حال نماز متوجه خداوند سازد.
وقتی انسان در نماز، قلب را مهار می كند كه چشم و گوش را در بیرون مهار كرده باشد. اگر در بیرون نماز، چشم و گوشش را حفظ كرد، در نماز دشمن درونی هجوم نمی آورد. مهم آن است كه انسان در بیرون نماز خود را حفظ كند.