عقیق:یکی از بزرگترین مصیبتهایی که در روز عاشورا رخ داد شهادت طفل شیرخوار حضرت اباعبدالله می باشد. واقعه ای که در آن اوج قساوت و ناجوانمردی دشمن در صحنه نبرد به جهانیان نشان داده شد. قساوتی که این روزها نیز در کشورهای مختلف توسط مئعیان حقوق بشر در حال انجام است.
سبط ابن جوزى در تذکره از هشام بن محمّد کلبى نقل کرده که چون حضرت امام حسین علیه السّلام دید که لشکر در کشتن او اصرار دارند، قرآن مجید را برداشت و آن را از هم گشود و بر سر گذاشت و در میان لشکر ندا کرد:
بینى و بینکم کتاب اللّه و جدّى محمّد رسول اللّه صلّى اللّه علیه و آله و سلّم.
بین من و شما کتاب خدا و جدم رسول الله (ص) حاکم است.
اى قوم! براى چه خون مرا حلال می دانید؟ آیا من پسر دختر پیغمبر شما نیستم؟ آیا به شما نرسید قول جدّم در حقّ من و برادرم حسن علیه السّلام:
هذان سیّدا شباب اهل الجنّه؟
این دو دو سرور جوانان بهشتند.
در این هنگام که با آن قوم احتجاج می نمود ناگاه نظرش افتاد به طفلى از اولاد خود که از شدّت تشنگى می گریست، حضرت آن کودک را بر دست گرفت و فرمود:
یا قوم! ان لم ترحمونى فارحموا هذا الطّفل.
اى لشکر! اگر بر من رحم نمىکنید پس بر این طفل رحم کنید.
پس مردى از ایشان تیرى به جانب آن طفل افکند و او را مذبوح نمود. امام حسین علیه السّلام شروع کرد به گریستن و گفت: اى خدا، حکم کن بین ما و بین قومى که خواندند ما را که یارى کنند بر ما، پس کشتند ما را، پس ندایى از آسمان آمد که بگذار او را یا حسین که از براى او مرضع یعنى دایه اى است در بهشت. ( تذکره الخواص، ص ۲۵۲٫)
و در کتاب احتجاج مسطور است که حضرت از اسب فرود آمد و با نیام شمشیر، گودى در زمین کند و آن کودک را به خون خویش آلوده کرد پس او را دفن نمود.( منتهى الآمال، شیخ عباس قمى ،ج۲،ص:۸۹۳، الإحتجاج،الطبرسی،ج۲،۳۰۰)
برای دریافت تصویرسازی در ابعاد بزرگتر روی آن کلیک کنید