عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ الصَّيْقَلِ قَالَ خَرَجَ عَلَيْنَا أَبُو الْحَسَنِ يَعْنِي الرِّضَا (ع) فِي يَوْمِ خَمْسَةٍ وَ عِشْرِينَ مِنْ ذِي الْقَعْدَةِ فَقَالَ صُومُوا فَإِنِّي أَصْبَحْتُ صَائِماً قُلْنَا جُعِلْنَا فِدَاكَ أَيُّ يَوْمٍ هُوَ فَقَالَ يَوْمٌ نُشِرَتْ فِيهِ الرَّحْمَةُ وَ دُحِيَتْ فِيهِ الْأَرْضُ وَ نُصِبَتْ فِيهِ الْكَعْبَةُ وَ هَبَطَ فِيهِ آدَمُ (ع).

محمد بن عبدالله صَیقل می گوید: امام رضا علیه السلام در روز بیست وپنجم ذی القعده با ما بیرون آمد. سپس فرمود: روزه بگیرید؛ همانا من امروز روزه هستم. گفتیم: فدای شما شویم، آن روز کدام است؟. حضرت فرمود: روز بیست وپنج ذی القعده روزی است که رحمت الهی منتشر شده و زمین گسترش پیدا کرده و کعبه نصب گردیده و آدم به زمین فرود آمده است.

پی نوشت:

الكافي، ج‏4، ص: 150-149