بنا به نقل دیگر حضرت معصومه(س) بعد از یک سال از ورود حضرت رضا(ع) به سرزمین خراسان به قصد زیارت و دیدار با برادر خود از مدینه به قصد خراسان حرکت کرد، این روایت معتبرتر است.(2)
مرکز مطالعات و پاسخگویی به شبهات حوزه علمیه قم در تبیین این موضوع می‌نویسد: طبق این دو نقل حضرت معصومه(س) به شوق دیدار برادر و امام زمان خود در سال 201 هجری با گروهی از اطرافیان خود از مدینه حرکت کرد و وقتی به ساوه رسید مریض شد، سؤال فرمود: تا قم چقدر راه است، گفتند: ده فرسخ، فرمود: مرا به قم برسانید. او را به قم رسانیدند.(3)
بنا به نقل دیگر وقتی آن حضرت به ساوه رسیدند، عده‌ای از دشمنان اهل بیت(ع) با اشاره مأمون عباسی راه را بر آنان بستند و در یک درگیری نابرابر، همه برادران و اکثر همراهان مرد آن حضرت را به شهادت رساندند و حضرت معصومه از شدت تأثر و تألمات به سختی بیمار گشتند، به نحوی که ادامه سفر برایشان ناممکن شد.(4)
اگرچه برخی نقل‌های ضعیف این جریان را نقل می‌کنند، ولی این مطالب در منابع معتبری به چشم نمی‌خورد و هیچ یک از منابع معتبر تاریخی چنین درگیری را گزارش نکردند و همچنین این مطالب با توجه به موقعیت امام رضا(ع) در آن موقع بعید به نظر می‌رسد.
حال این سؤال مطرح می‌شود که آیا مردم قم از آمدن حضرت معصومه به ساوه اطلاع یافته و به استقبال آن حضرت رفته‌اند و با تجلیل و احترام به قم آوردند، یا خود او به طرف قم حرکت کرده است؟
طبق نقل کتاب معتبر تاریخ قم، روایت صحیح این است که چون خبر به آل سعد رسید، با هم اتفاق کردند که از آن حضرت درخواست کنند به قم بیاید و موسی بن خزرج بن سعد اشعری بیرون آمد و چون به شرف ملازمت حضرت فاطمه معصومه(س) رسید، زمام ناقه ایشان را گرفت و به جانب شهر کشید و در منزل خود خود فرود آورد، محل و سرای موسی بن خزرج و حجره‌ای که حضرت معصومه(س) در آن به عبادت پرداخته، اکنون مشخص و زیارتگاه است.(5)
بنابراین آنچه از منابع معتبر بر می‌آید، این است که حضرت معصومه(س) برای دیدن برادر خود به طرف ایران حرکت کرده است، شاید وضع نامطلوب مدینه برای زندگی (از جهت آزار و اذیت علویان توسط حکومت) و محدودیت‌های آن در مصمم شدن حضرت معصومه(س) تأثیر داشته باشد، همچنین در طول مسیر ایشان به تبلیغ امامت و تشیع نیز پرداخته باشد، ولی عمده دلیل مسافرت حضرت معصومه(س) زیارت برادر بوده است.
پی‌نوشت‌ها:
1. میرعظیمی، بارگاه فاطمه معصومه، انتشارات نهضت، ص 24.
2. ناصرالشریعه، تاریخ قم، کتابفروشی اسلامی، ص 50.
3. همان.
4. فقیه، محمدمهدی، انوار پراکنده، انتشارات مسجدجمکران، ج 6، ص 123.
5. قمی، حسن بن محمد، تاریخ قم، تهران، انتشارات توس، ص 213. اعیان الشیعه، چاپ بیروت، ج 8، ص391
منبع:فارس