هر مقدار علاقه و محبت انسان به شخصي بيشتر باشد، اشتياق بيشتري دارد كه هميشه ياد و خاطرات او زنده بماند؛ بنابراين، طبيعي است كه انسان نام پدرش را بر فرزندانش بگذارد، تا علاوه بر ابراز كردن شدت علاقه خود به پدر، نام او را در خاطره‌ها زنده نگه‌دارد. بويژه اگر پدر، پدري مانند امام علي(ع) باشد.
عقیق:هر مقدار علاقه و محبت انسان به شخصي بيشتر باشد، اشتياق بيشتري دارد كه هميشه ياد و خاطرات او زنده بماند؛ بنابراين، طبيعي است كه انسان نام پدرش را بر فرزندانش بگذارد، تا علاوه بر ابراز كردن شدت علاقه خود به پدر، نام او را در خاطره‌ها زنده نگه‌دارد. بويژه اگر پدر، پدري مانند امام علي(ع) باشد. روايت زير بيانگر شدت علاقه امام حسين(ع) به امير مؤمنان(ع) است: معاويه، مروان بن حكم را كارگزار و فرماندار مدينه قرار داد و به وى دستور داد براى جوانان مدينه جايزه‌اى بپردازد. مروان اين كار را كرد. حضرت امام سجاد(ع) مي‌فرمايد: «هنگامى كه من نزد مروان رفتم گفت: نام تو چيست؟ گفتم: على بن الحسين» گفت: نام برادرت چيست؟ «گفتم: على». مروان گفت: چه خبر است! على على؟ به چه جهت پدرت نام كليه فرزندان خود را على مي‌گذارد! سپس جايزه‌اى به من داد و من نزد پدرم بازگشتم و جريان را براي ايشان شرح دادم. پدرم فرمود: «واى بر پسر زن كبود چشم دباغ باد! اگر براى من صد پسر متولد شود دوست دارم نام آنان را على بگذارم».[1]
پی نوشت: [1]. كليني، محمد بن يعقوب، الكافي، محقق، مصحح، غفاري، علي اكبر، آخوندي، محمد، ج 6، ص 19، دار الكتب الإسلامية، تهران، چاپ چهارم، 1407ق. منبع: اسلام كوئست 211008