معنای امامت

شیخ احمد الطیب گفت: امامت به معنای امامی است که مسلمانان را پس از پیامبر رهبری می کند که ممکن است امام یا خلیفه نامیده شود. اهل سنت چنین شخصی را خلیفه می نامند چون جانشین رسول خدا(ص) است، اما شیعیان او را امام می نامند، چون مسلمانان همان گونه که به پیامبر(ص) اقتدا می کردند، به او هم اقتدا می کنند. مساله امامت مساله بسیار مهمی است و شهرستانی در این زمینه می گوید: «در اسلام بر سر هیچ قاعده دینی همچون قاعده امامت شمشیر کشیده نشده» به این معنا که از مسایلی است که مسلمانان بر سر آن بسیار با هم اختلاف کرده اند.

جایگاه امامت

وی افزود: اهل سنت اجماع دارند که مساله خلافت از اصول دین نیست بلکه مساله ای عملی صرف است و محل بحث آن در فقه است و وجوب آن بخ گونه ای است که اگر کسی آن را بر عهده گرفت از دیگران ساقط می شود.

شیخ الازهر ادامه داد: مساله امامت نزد اهل سنت از اصول اعتقادات نیست و مساله ایمان و کفر بر آن متوقف نیست، زیرا ایمان مربوط ب اعتقادات می شود نه به اعمال و در مقابل شیعیان می گویند امامت اصلی از اصول دین است و کسی که به امامت ایمان نداشته باشد، ایمان او کامل نیست  شیعه نیست و بدین ترتیب اصول دین نزد شیعه عبارتند از: توحید، عدل، نبوت، امامت و معاد. بر این اساس شیعه و سنی بر اصول دین به جز مساله امامت توافق دارند.

تعیین امام نزد شیعیان و اهل سنت

وی افزود: تعیین امام نزد شیعیان امری الهی است که از جانب خداوند صورت می گیرد به این معنا که خداوند به پیامبر(ص) وحی کرده که سید ما علی بن ابی طالب امام پس از او است و پس از آن هم سید ما علی، امام حسن را تعیین کرده و امام حسین نیز امام حسین را تعیین کرده تا امام دوازدهم که غایب است و شیعیان همچنان در انتظار او هستند و برای فرج اودعا می کنند، اما اهل سنت بر این باروند که پیامبر(ص) کسی را به عنوان جانشین خود تعیین نکرده، بلکه امر را به اصحاب خود واگذار کرده تا کسی را به به عنوان رهبر خود انتخاب کنند.

منبع:حوزه