... سلام كردن به ائمه هدي(ع) و داشتن انس با اين حضرات معصوم، عادت ديرينه‌اي است كه ما ايرانيان همواره در زندگي خود بر آن اهتمام داريم تا در صراط مستقيم و مسير الهي قرار بگيريم.
عقیق:اما در ميان سلام‌ها به اين بزرگواران، سلام دادن به حضرت رضا(ع) حال و هواي ويژه‌اي دارد، نه از اين بابت كه تفاوتي ميان ائمه‌هدي(ع) قائل باشيم كه همه آنها نور واحدند؛ بلكه از اين بابت كه حضور ايشان را بيش از ساير امامان معصوم(ع) در كنار خود احساس مي‌كنيم. همه ما هر وقت دلتنگ امام هشتم(ع) مي‌شويم، كافي است پاي در مسير زيارت بگذاريم و با يك برنامه‌ريزي ساده خودمان را به مشهد برسانيم. آن وقت يك دل سير زيارت كنيم، با آقا حرف بزنيم، درد دل كنيم و هر آنچه از دلتنگي بر زلال روحمان اثر كرده، همانجا پاي سقاخانه امام مهرباني بگذاريم و برگرديم. راستي كه عجب صفايي دارد ايستادن مقابل پنجره فولاد و ديدن فوج فوج زائراني كه دلخسته مي‌آيند مقابل اين پنجره و آرام و سرشار از يقين عقب مي‌آيند تا ساير زائران با آقا خلوت كنند. خوش به حال ما كه چنين امام مهرباني را دركنار خود داريم كه هر وقت دلتنگ مادرشان حضرت زهرا(س)، خواهرشان حضرت معصومه(س) و ساير اجداد طاهرين و ائمه هدي(ع) مي‌شويم، باز هم به پاي بوس ايشان مي‌رويم. منبع:حج 211008