مؤمن صدقه را باید یا براى فایده و غرضى که در نظر دارد بدهد و یا براى حفظ نفس خود و یا محبوب و عزیزى که بسیار نزد او گرامى است و چه محبوبى بالا‌تر از امام زمان، که اصلاح بسیارى از امور دینى و آخرتمان بستگى به وجود و سلامتى آن حضرت دارد و این مطلب به دلیل عقل و نقل ثابت است که هیچ شخصى عزیز‌تر و گرامی‌تر نیست و نباید باشد از وجود مقدس امام زمان، ارواحنا فداه، بلکه حضرتش باید محبوب‌تر از نفس خودمان باشد و اگر چنین اعتقادى نداشته باشیم در ایمان و معرفتمان نسبت به آن حضرت ضعف و خللى وجود دارد.
لذا سید، رحمة الله علیه، به فرزند خود
سفارش مىفرماید که: ابتدا کن به صدقه دادن براى آن حضرت قبل از اینکه
براى خود و عزیزانت صدقه بدهى.
باید توجه داشت که آن حضرت هیچ احتیاجى به صدقه و دعاى ما ندارد
بلکه از شؤون بندگى و اداى بعضى از حقوق بزرگ آن حضرت است و خود یک نوع
اظهار محبت و دوستى به آن جناب است، و این عمل راه و سببى است براى جلب
رضاى پروردگار و حصول قرب به خداوند در قضاى حوائج و دفع بلا. لذا آثار صدقه به انفاق کنندگان آن مىرسد مخصوصا اگر انفاق براى اظهار محبت و دعا براى وجود مقدس امام(ع) باشد.
ایامى که در مدرسه علمیه بعثت سکونت داشتم طلبهاى که نزد من موثق بود،
راجع به صدقه دادن براى وجود مقدس امام زمان، ارواحنا فداه، مىگفت: شبى
از حرم حضرت رضا(ع) به طرف مدرسه مىآمدم، در آن شب بسیار براى امام زمانم
دعا کردم و در فراقش اشک ریختم، در وقتبرگشتن از حرم به بازار سرشور
رسیدم که فقیرى جلوى مرا گرفت و از من چیزى خواست هرچه دست در جیب
لباس‌هایم کردم چیزى پیدا نکردم مگر یک "پنج ریالى" آن را با آنکه کم بود
با شرمندگى به آن فقیر دادم و نیت کردم که این صدقه براى حفظ وجود مقدس
امام زمانم باشد.
فرداى آن شب هنگامى که براى حضور در درس
به بازار سرشور رسیدم یکى از کسبه که قبلا مرا مىشناخت تا چشمش به من
افتاد مرا با صداى بلند صدا زد، وقتى که نزد او رفتم گفت: دیشب چه عملى
انجام دادى؟!
گفتم: مگر چه شده است؟
گفت: دیشب در عالم رؤیا دیدم حضرت بقیةالله، ارواحنا فداه، سوار بر اسب
سفید رنگى هستند و وارد بازار سرشور شدند و جمعیتى پشتسر آن حضرت در
حرکتبودند که فرمودند: آمدهام جزاى فلان طلبه را بدهم (و اسم تو را
بردند) من با شنیدن این خبر دلم شکست و متوجه محبت و مهربانى امام زمانم
شدم و گفتم دیشب من براى آن حضرت صدقه ناچیزى دادم.
و همچنین سید بن طاووس، رحمةاللهعلیه، در کتاب "امانالاخطار" در ضمن دعایى که براى صدقه دادن در وقت سفر ذکر مىکند مىنویسد: اَللهُمَ اِنَّ هَذِهِ لَکَ وَ مِنکَ وَ هِىَ صَدَقَةٌ عَن مَولانا المهدی، عجلالله فرجه، وَ صَلِّ عَلَیهِ بَینَ اَسفارِهِ و حَرکاتِه و سَکَناتِه فِى ساعاتِ لََیلِه وَ نَهارِه وَ صَدقَهٌ عَمَّا یَعنِیهِ اَمرَهُ وَ مَالا یَعنیهِ وَ مَا یُضمِنه و ما یُخلِفُه.
خدایا! این (صدقه) از آن تو و براى توست و صدقهاى براى سلامتى مولایمان محمد(عج) مىباشد، و بر او درود بفرست آن هنگام که در سفر است و در تمام حرکت‌ها و استراحت‌هایش، در تمامى اوقات شب و روزش و صدقهاى است براى هرچه که متعلق به اوست.
یکى از علماى اهل معنا مىفرمود: چه در هنگام سفر و چه در هنگام حضر، وقتى که صدقه براى وجود مقدس امام زمان، مىدهید این دعا -دعاى فوق- را بخوانید.
پی نوشت:
1. سوره توبه (9)، آیه 103.
منبع: امام زمان و سید بن طاووس. سید جعفر رفیعى.
211001