عقیق:روزه از اعمالی است که قرآن و عترت (ع) آن را یکی از وظایف واجب و مستحب برای عموم مسلمانان معرفی کرده اند. روزه با دیگر عبادت ها تفاوت دارد؛ معمولا واجبات مجموعه ای از اعمال هستند که انسان ها باید انجام دهند اما روزه، ترک کردن برخی از کارها است. روزه ماه رمضان به عنوان روزه واجب تنها یک عبادت فردی نیست بلکه ایجاد زمینه برای فرهنگ سازی است زیرا تمام افراد جامعه ایمانی موظف به کنار گذاشتن خوردن، آشامیدن و سایر مبطلات روزه به مدت یک ماه می شوند، ضمنا برای قبولی روزه، باید بسیاری از ضد ارزش ها (مانند دروغ، غیبت، اسراف و ... ) را نیز کنار بگذارند و ترک اینها زمینه تحقق ارزش های الهی مانند راستی، مراعات حقوق دیگران، رسیدگی به محرومان و ... ) را در جامعه ایجاد می کند. پیامبر اکرم (ص) می فرمایند: «چه بسا روزه داری که بهره اش از روزه اش فقط گرسنگی و تشنگی است و چه بسا شب زنده داری که بهره اش از عبادت شبانه اش فقط بی خوابی است.» (تنبیه الخواطر، ج 2، ص 183) در حدیث معراج آمده: پیامبر (ص) پرسید: «پروردگارا! روزه چه چیز را باقی می گذارد؟» خداوند فرمود: «روزه حکمت را به جای می نهد و حکمت معرفت را و معرفت یقین را اگر بنده ای به یقین برسد دیگر برایش اهمیت ندارد چگونه شب و روز خود را بگذراند به سختی یا آسانی.» (بحار الانوار، ج 74، ص 27) امام علی (ع) می فرمایند: «روزه گرفتن دوری کردن از کارهای حرام است همان طور که انسان از خوردن و آشامیدن خودداری می کند.» (بحارالانوار، ج 93، ص 294) همان حضرت (ع) فرموده اند: «روزه جسم عبارت است از خودداری کردن همراه با اراده و اختیار از خوردن غذاها به انگیزه ترس از کیفر و رغبت به ثواب و روزه جان عبارت است از نگه داشتن حواس پنجگانه از دیگر گناهان و خالی کردن دل از همه عوامل بدی.» (غررالحکم، حکمت 5888) امام باقر (ع) می فرمایند: «پیامبر (ص) به یکی از اصحاب فرمودند: «در این ماه رمضان هر کس روز آن را روزه بدارد و جزئی از شبش را به عبادت بپردازد و اهل عفت در شکم و شهوتش باشد و زبانش را حفظ کند، همان طور که از این ماه خارج می شود، از گناهانش نیز خارج می شود. عرض کرد: یا رسول الله! چه زیباست این سخن! پیامبر فرمود: و چه سخت است رعایت این شروط!.» (کافی، ج 4، ص 87) امام رضا (ع) در بیان علت وجوب روزه ماه رمضان فرمودند: «برای آن که مردم رنج گرسنگی و تشنگی را بچشند و به نیازمندی خود در آخرت پی ببرند. و اینکه روزه دار بر اثر گرسنگی و تشنگی که به او می رسد، حال خشوع، افتادگی، فروتن، طلب رضای خدا و معرفت و صبر را درک کند و بدین سبب مستوجب ثواب شود. به علاوه آن که روزه موجب خودداری از شهوات است. نیز برای اینکه روزه در دنیا واعظ آنان باشد و ایشان را در راه انجام تکالیف تکالیفشان آماده سازد و آنن را به پاداش برساند. و اینکه به سختی تشنگی و گرسنگی که نیازمندان و مستمندان در دنیا می چشند، بفهمند و حقوقی را که خداوند در دارایی هایشان واجب فرموده، به ایشان بپردازند.» (علل الشرایع، ص 270) امام صادق (ع) نیز می فرمایند: «علت روزه این است که به سبب آن فقیر و غنی با هم وضعیت برابری داشته باشند، زیرا غنی به صورت عادی رنج گرسنگی را احساس نمی کند تا به تهی دست رحم کند چرا که او هر گاه چیزی بخواهد می توان آن را فراهم بیاورد. لذا خدای بزرگ خواسته تا میان آفریدگانش برابری و همدردی ایجاد کند و رنج گرسنگی و سختی را را به توانگر بچشاند تا نسبت به افراد ناتوان دلسوزی کند و به گرسنگان رحم کند. (من لا یحضره الفقیه، ج 2، ص 73) پی نوشت:برگرفته از شرح موضوعی قرآن کریم منبع:شبستان