عقیق: انتخاب جدیدترین کتاب "سید حمیدرضا برقعی" شاعر جوان کشورمان در جایزه کتاب سال که آیینی می‌سراید و از ائمه اطهار علیهم اسلام می‌گوید، انتخاب شایسته و به جایی بود. برقعی شاعری مردمی است و در یک کلام شاعر هیئت است. به مضمون هیئتی بودن برقعی خیلی از شاعران و منتقدان معترف هستند که البته آسیب‌های جدی این گونه شعر را نیز از نظر دور نداشته‌اند.

حامد اهور که خود در آیینی سرایی شهرت دارد و دستی هم بر آتش نقد ادبی دارد، او هم به جد معتقد است که برقعی را باید شاعری هیئتی بنامیم. او در یادداشتی درباره کتاب "قبله مایل به تو" نوشته است که در ادامه می خوانیم:

« بی‌تعارف باید گفت «قبله مایل به تو» در امتداد «طوفان واژه‌ها» است. هرچند به نظر می‌رسد در مواردی به پایه آن نمی‌رسد اما بعضی مواقع دفتر شعری صرفاً حتی به احترام یک شعر، قابل احترام و تحسین و ابتیاع است.

باید گفت افق انتظار مخاطب حمید برقعی حالا بر ساحت «طوفان واژه‌ها» ایستاده و بیشتر و بیشتر می‌طلبد. از این روست که به زعم نگارنده جز دو سه شعر -که می‌توان آنها را هم‌پایه و شاید حتی فراتر از قله‌های طوفان واژه‌ها دانست- الباقی این دفتر اگر همراه دفتر قبلی شاعر منتشر شود نیز جا دارد...به نظر می‌رسد آنچه بیش از هر چیز در شعر برقعی سبب اقبال عوام و خواص می‌شود این است که یک کدام در شعر او سهمی دارند. توضیح اینکه اگر کسی دنبال کشف‌های شاعرانه و دریافت‌های هنری باشد، شعرهای برقعی برای او سهمی کنار گذاشته‌اند. مثلاً او در شعر یازدهم کتاب قبله مایل به تو سروده است:

برای من نگاه تو فقط مانند آن لحظه است

همان لحظه که بیتی ناگهانی می‌رسد از راه 

یا بیت زیر در شعر بیست و سوم هم نمونه خوبی از دریافت‌های هنری و کشف‌های شاعرانه برقعی است:

در پرده عشاق تو یک گوشه نشسته است

صد پنجره داوود در آغوش صدایت

و اگر مستمعی که تنها از شعر، احساس و شور هیئتی طلب می‌کند به سراغ او بیاید، دست خالی باز نخواهد گشت. مثل این بیت در شعر بیست و چهارم

وای اگر تیغ دودم را به کمر می‌بستی

وای اگر پارچه زرد به سر می‌بستی

یا بیت دیگری در همان شعر که در وصف شهادت حضرت علی اکبر (ع) سروده است:

غرق خون هستی و برخاسته آه از بابا

آه! لب وا کن و انگور بخواه از بابا

کاملاً واضح است که از یک سو هنرمندان شعر شناس با دیدن قله های ارجمند ادبی در آثار برقعی در پی تشویق و تشویق او به سمت شاعرانه تر سرایی باشند و پیوسته متذکر ابیات ضعیف‌تر شوند و مثلاً بگویند که حیف از این بیت قوی که در کنار فلان بیت ضعیف نشسته است! و از سوی دیگر مستمعان و مخاطبان وی که امروز حتی به نام او و خصوصاً برای شنیدن شعر او در محافل مذهبی گرد می‌آیند، دقیقاً برعکس این توقع را داشته باشند.»

منبع: فارس

211001