01 آبان 1400 17 (ربیع الاول 1443 - 42 : 14
کد خبر : ۵۵۰۳۴
تاریخ انتشار : ۱۷ خرداد ۱۳۹۴ - ۰۳:۳۸
او خدای همه ما، در همه جا و در همه حالات است، نه فقط خدای لحظات گرفتاری و بیماری و درماندگی و اضطرار!
عقیق: زندگی در عصر ارتباطات، «انزوا» پذیرفتنی نیست. بی رابطه هم، مرگ روح است، ولی ارتباط با که و چگونه؟
عالم هستی، مجموعه ای از ارتباطات است. عرش الهی، مرکز بی نهایت شماره ای اتصال با آفریده هاست. آنجاست که همه چیز و همه کس را به هم ربط می دهد، پس می توان با آن کانون، «رابطه فعّال» داشت.هر کس از هر جا، هر زمان. با هر زبان و به هر مقدار، می تواند با این مرکز مکالمه کند، بی آنکه خطّی روی خطی بیفتد، یا ترافیک خطّ تماس، مشکل ارتباطی پیش آورد، یا مکالمه کننده پشت خط به انتظار بماند، یا ساعت کارِ معینی داشته باشد.
این یک موهبت و نعمت و فرصت گران قیمت است!
مرکز ملکوتی «دعا»، هر لحظه آماده دریافت پیام «نیاز» از سوی بندگان است. با دعا و نماز، می توان مستقیم با خدا حرف زد. «رکعات 17 گانه»، شماره ویژه تماس است و پنج نوبت «نمازهای روزانه» زمانهای دایر شدن خط ویژه ارتباط خاصّ است. کد برقراری این تماس در عدد «24434 ـ 17» خلاصه می شود.
کسی که روزی پنج بار با او تکلم کند، از تنهایی درمی آید، کلیم خدا می شود، احساس پوچی نمی کند، گرفتار افسردگی نمی شود و احساس بی پناهی و بی همدمی نمی کند.
این گفتگو به ما امید می دهد،
نشانه معرفت و محبت ما هم به شمار می آید.
خداوند، آن سوی خط تماس است. دوست دارد همیشه، حتی در خوشیها و راحتیها هم سراغ او برویم و با او در تماس باشیم، نه فقط وقتی که گرفتار می شویم و به دردسر می افتیم! این پیشنهاد و دعوت مصرانه اوست.
بی معرفتی است که فقط وقتی «مضطرّ» می شویم و مشکلی برایمان پیش می آید و در کارمان گِرِهی می افتد به یاد او بیفتیم و از «اورژانس دعا» استمداد کنیم و با کدِ «اللّهم» با مرکز امداد او تماس بگیریم، یا بخش فوریتهای امداد الهی را به کمک بخوانیم و انتظار کمک فوری هم داشته باشیم!
او خدای همه ما، در همه جا و در همه حالات است، نه فقط خدای لحظات گرفتاری و بیماری و درماندگی و اضطرار!
گاهی ما از سر نیاز، با او تماس می گیریم، ولی او همیشه گوش به زنگ ماست و صدای ما را هم دوست دارد بشنود.
او همیشه پیام می دهد و دعوت می کند، ولی ماییم که گاهی حوصله حرف زدن با او را نداریم. او زنگ می زند، ولی ما گوشی را برنمی داریم، یا گوشی را می گذاریم، یا اصلاً غافلانه دوشاخ را می کشیم که زنگ تماس او را نشنویم. و ... او حق دار گله کند.
راستی ... چه کسی به این رابطه نیازمند است؟ ما یا خدا؟
و چه کسی این رابطه را بر هم می زند؟ خدا یا ما؟
در میدان گسترده انس با خدا، دعا و ذکر و نماز، خطوط ارتباطی ما با فرماندهیِ کائنات است. بدون این رابطه، پیام او به ما نمی رسد و ما در محاصره شیطان قرار می گیریم و اسیر نفس می شویم.
هرگز نباید ارتباط ما با «برج مراقبت» قطع یا ضعیف شود. در جبهه معنوی، شیطان می کوشد این رابطه را قطع کند، یا روی خطّ نیایش، «پارازیت ریا» بیندازد، سیمهای نیایش و دعا را قیچی کند، پیوند ما را با خدا، حتی با مردم و خویشاوندان هم بر هم زند. «صله رحم» هم نوعی ارتباط درون مرزی است، که اگر قطع شود، زمینه برای جدایی و کینه و بدبینی فراهم می شود. پس، خطوط داخلی را هم باید سالم و برقرار نگه داشت. نباید گذاشت انس ما با خدا ضعیف شود، مکالمه ما با مرکز، نباید قطع و وصل شود یا صدایش خِش خِش داشته باشد.
باید «دلِشِ» رحمت گیر خود را بر بام بلند «نیایش» نصب کنیم و دریافت کننده دل را روی طول موج «اجابت» تنظیم کنیم، تا امواج لطف الهی را صاف دریافت کند و صدای استجابت دعا به گوش دلمان برسد.
«امّن یجیب»، رمز استجابت دعاست. اگر صدای رحمت و اجابت به ما نرسد، باید دید کدام نقص فنی در رابطه پیش آمده است؟
اشکال از گیرنده ماست، نه از فرستنده حق!
باید دید کدام گناه و غفلت، موجب قطع این تماس شده است؟
اگر خط ارتباطی ما با مرکز ملکوت قطع باشد، اگر صدایمان به کانون اجابت نرسد، باید علت یابی کرد و عامل قطع رابطه یا نرسیدن صدا یا نشنیدن جواب را پیدا کرد.
گاهی حال دعا نیست و رابطه برقرار نمی شود.
عامل این بی توفیقی و ناکامی در تماس، یا کثرت گناهان است، یا قساوت دل، یا دنیازدگی، یا غفلت از خدا، یا همنشینان و دوستان بد، یا غذاهای حرام و لقمه های مشتبه، یا اشتباه بودن شماره، یا نقص فنی دستگاه زبان و قلب، یا بی دقتی ما در شماره گیری، یا قطع تلفن از مرکز برای تنبیه تماس گیرنده خطاکار!
گاهی گناه، موجب قطع این خط و اختلال در تماس می شود، خطوط تماس را می پوساند و صدایمان به خدا نمی رسد.
برای وصل مجدد خط، هم پرداخت هزینه لازم است، هم تعهد.
هزینه اش، توبه و استغفار و اصلاح و عمل صالح است، تعهدش هم آن است که قول بدهیم از حلم و صبر و ستاریت الهی سوء استفاده نکنیم، و الا همیشه در معرض خطر اختلال و قطع ارتباطیم.
پس باید آسیب شناسی خطوط تماس از یادمان نرود.
باید دید کجای خط پوسیده است؟ اشکال از ناحیه ماست، یا به خاطر کاهش عنایت خداست، و چرا؟ و چگونه می شود آن را ترمیم و اصلاح کرد؟ ما اگر بخواهیم و مایل باشیم، ارتباط خیلی آسان و بی خرج است.
تنها با یک سکه یا کارت نیست که می توان شماره گرفت و حرف زد؛ گاهی یک استغفار، یک «یا ربّ» خالصانه، یک دل شکسته، یک قطره اشک، یک نماز بی ریا، یک دعای خالص، یک توسل جانانه، یک آهِ برخاسته از دل، ما را به خدا وصل می کند. او منتظر یک بهانه برای لطف و احسان است.
گاهی هم برای تماس با خدا باید از کد ارتباطی «اهل بیت» بهره گرفت. پیش شماره ارتباط با خداوند، حمد و ثنا و صلوات است. عترت پیامبر(ص) ما را به خدا وصل می کنند. اگر محبت و معرفت «اهل بیت» را داشته باشیم، «آل محمد» به ما خط می دهند و در شبکه ملکوتی خدا مشترک افتخاری می شویم. آن گاه می توانیم با چهارده خط مستقیم با خدا مرتبط شویم.
«ولایت»، تلفن همراه ما برای تماس با شبکه معنویت و عبودیت است.
خداوند هم همیشه در دسترس بندگان است و همه راهها به سوی او باز است و اصلاً به تعداد شماره نفسهای مردم، خط تماس با خدا وجود دارد.
قلب ما صفحه نیازمندی هاست و باید شماره تلفنهای لازم در آن ثبت شود.
به هر حال ... حیف است که در جهان ارتباطات، با خدا و رسول و اهل بیت، رابطه نداشته باشیم.



پی نوشت:
مجله پیام زن-اردیبهشت 1381، شماره 122/ جواد محدثی
منبع:جام
211008

گزارش خطا

ارسال نظر
نام:
ایمیل:
نظر: