(بدان ای سالک عزیز!) امام صادق(ع) می‌فرماید: «شکر نعمت، اجتناب از محارم است» در جای دیگر می‌فرماید: شکر نعمت اعتراف به نعمت است. (اصول کافی)
عقیق:بعضی در معنی ادای شکر نوشته‌اند: ادای شکر حق «غراسمه» به این است که نعمت حق متعال بجا و به مورد صرف گردد. شکر دارایی (و ثروت) در این است که در راه خیر مصرف شود. شکر علم در این است که در راه وصول به کمال مطلوب مورد استفاده قرار گیرد. شکر چشم، گوش، زبان در این است که ببیند، بشنود و بگوید آنچه را که دیدن، شنیدن و گفتن آن جایز است. شکر قلب در این است که پیوسته متذکر حق متعال باشد. علی(ع) در خطبه 236 می‌فرماید: «برای حق متعال درهر نعمتی حقی هست. هر کس آن حق را ادا نماید آن نعمت زیاد میگردد و هر کس کوتاهی نماید آن نعمت از او سلب میگردد» بنابراین شکر عنوان معرفت نعمت و معرفت نعمت موجب معرفت ولی نعمت است برای همین معنی حق متعال در قرآن از شکر اراده اسلام نموده است.(1)
پی نوشت: 1- مقامات معنوی، محسن بینا، ج 2، ص 500 منبع:کیهان