اوّل. «الله الّذى خلق سبعَ سمواتٍ و مِن الأرضِ مثلَهنّ، يتنزّل الأمر بينهنّ لتعلَموا أنّ الله على ‏كلّ شيءٍ قدير و أنّ الله قد أحاط بكلّ شيء علماً»(1). در اين آيه هدف خلقتِ مجموع نظام كيهانى ‏‏(انسان جزء همين مجموع است) معرفت بشر به قدرت نامتناهى و علم نامحدود خداست و اين دو ذاتاً عين ‏هم‌اند، هرچند مفهوماً غير هم‌اند، زيرا نامحدود تعدّدپذير نيست.‏

دوم. «و ما خلقتُ الجنّ و الإنس إلاّ ليعبدون»(2). جنّ و انس فقط براى پرستش خدا خلقت يافتند؛ ‏يعنى انسان اگر بخواهد به هدف والاى خود كه خليفةاللّهى است، نايل گردد، عبادت‌هاى مقطعى او كافى ‏نيست، بلكه منحصراً بايد عبادت كند، به طورى كه بتواند بگويد: «... محياى و مماتى لله ربّ ‏العالمين»(3) آن گاه همهٔ شئون فرهنگى، اقتصادى، اجتماعى، سياسى ... او صبغهٔ عبادى مى‌يابد.‏

منبع:شبستان