عقیق: حالا دیگر نه فقط اهالی خیابان ایران بلکه همه مردم ایران «آقا مجتبی» ‌را می‌شناسند؛ همان مجاهد انقلاب که نورانیتش هر چهارشنبه خیلی‌ها را از دورترین نقاط تهران به خیابان مجاهدین اسلام و مدرسه نور روانه می‌کرد.‌ می‌آمد و انرژی می‌داد، ‌معنویت می‌بخشید، جان‌های خسته را تیمار می‌کرد و دل‌های خفته را بیدار...

پای منبر «آقا مجتبی» که می‌نشستی، آنقدر غنی می‌شدی که دلت می‌خواست دنیا را به اهلش ببخشی. می‌گفت: بعضی مردم خیال می‏کنند پول هرچه افزوده شود، آرامش روانی برایشان پیدا می‏شود و حال اینکه اشتباه می‌کنند. بی‌نیازی امر روانی است!

«اگر بخواهیم روی انسان‌ها اتیکت بگذاریم که بفهمیم هر کس چه قدر ارزش دارد، می‌رویم سراغ اینکه هرکس کدام بُعد وجودی‌اش را ادب کرده است. محور ارزشی انسان‌ها، ادب است و با ارزش‌ترین نوع آن، ادب قلب است.» این‌ها نمونه‌ای از جملات آقا مجتبی تهرانی است، چهره‌ای که با عنوان «استاد اخلاق»‌ شناخته می‌شد.

آقا مجتبی بر انجام مستحبات تأکید داشت، اهل مناجات و ذکر بود. همواره به مادر اهل‌بیت حضرت زهرا(س) متوسل می‌شد. درباره تأثیرات ذکر بارها سفارش می‌کرد و می‌گفت: ما روایات مختلفی داریم که وقتی انسان در گرفتاری قرار می‏گیرد، چه ذکری بگوید. ‌یکی از آن‏ها ذکر «یَا رَئُوفُ یَا رَحِیمُ» است. اگر خدا را به این نام بخوانی،‌ شدّت و سختی‏ات بر طرف می‏شود.

«آقا مجتبی» اهل توکل بود. بی‌تدبیری‌ها در امور زندگیمان را حاصل فقدان توکل می‌دانست و می‌گفت: بنده تدبیر می‌کند، اما خدا تقدیر می‌کند. از خدا خواسته بود در اربعین حسینی(ع) به دیدار آن امام همام نائل شود و چه زیبا در 75 سالگی این تدبیرش را با توکل، تقدیر کرد.

روح بزرگی داشت و عالم و آدم محتاج دعایش بودند اما در آخرین روز ماه رمضان امسال که در مسجد جامع بازار تهران منبر رفته بود، از همه خواست برایش دعا کنند. حاج‌آقا در حالی که شانه‌هایش به وضوح می‌لرزید، با صورتی خیس و صدایی محزون گفت: «از همه‌تان تقاضا می‌کنم من را هم دعا کنید. تعارف نمی‌کنم و جدی می‎گویم. من محتاج دعای شما هستم.» این را که گفت، صدای هق‌هقش بلند شد...

«آقا مجتبی» در شب اربعین 1434 با تنی خسته و رنجور از بیماری اما با روحی استوار به دیار باقی شتافت و کنار مادر و جد شهیدش در حرم حضرت عبدالعظیم(ع) آرام گرفت.

حالا دیگر نه فقط اهالی خیابان ایران بلکه همه مردم ایران آیت‌الله حاج آقا مجتبی تهرانی ‌را می‌شناسند و غم از دست دادن این استاد صاحب رساله، حالا حالاها بر شانه پایتخت‌نشینان سنگینی خواهد کرد. به قول یکی از حاضران در مراسم تشییع پیکر آیت‌الله تهرانی: «اصلا این شهر درندشت بدون شما یک چیزی کم دارد،‌ آقا مجتبی!»

211007