محقق و پژوهشگر حوزه گفت: حضرت زینب(س) در کوفه فعالیت های آموزشی و علمی و فرهنگی ویژه ای را برای زنان انجام می دادند و به جرات باید گفت که بسیاری از زنان آن روز کوفه در کرسی درس آموزش قرائت وتفسیر قرآن و فقه و احکام حضرت زینب(س) شرکت می کردند.
عقیق: حجت الاسلام حمیدرضا مشفقی از محققین و پژوهشگران با تسلیت سالروز وفات عقیله بنی هاشم حضرت زینب کبری(س) اظهارداشت: حضرت زینب(س) یکی از والاترین و با فضیلت ترین زنان تاریخ خلقت بشریت است؛ بانویی که امروز حتی در جهان تسنن نیز از جایگاه والایی برخوردار است. در ابتدا برای شناخت بیشتری از این حضرت به تاریخچه کوتاهی از زندگی پربار این حضرت می پردازیم؛ گروهی از محدثان و مورخان ،پنجم جمادی الاولی سال پنجم هجری و برخی نیز سال 6 هجری را سال ولادت ایشان می دانند. پدر ایشان حضرت علی(ع) اولین مسلمان و مادر بزرگوارش حضرت «فاطمه زهرا ـ سلام الله علیها ـ» است که در شهر مدینه متولد شدند؛ واین بانوی بزرگوار در شهر «مدینه» تولد یافت. مدت زندگی ایشان با مادرش حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ حدود پنج یا شش سال بوده است. وی گفت: در نقل ها آمده است که پیامبر اکرم در زمان ولادت ایشان خبرهایی از مصیب های غمباری که سیدتنا زینب متحمل می شوند به امام علی(ع) و حضرت زهرا(س) دادند و برای ایشان اشک ریختند؛ بارها و بارها در زمان رشد و نمو ایشان نیز پیامبر چنین بیاناتی را بیان فرمودند و قصه یتیمی غم های زینب(س) را به حضرت زهرا(س) گفتند. از ابتدای کودکی، خبر سرگذشت غمبار حضرت زینب(س) از سوی پیامبر(ص) و جبرییل (ع) به ایشان رسید تا حدی که در یکی از روزها، حضرت زهرا(س) به پیامبر عرض کرد که با این همه غم و رنجی که این کودک خواهد کشید آیا ثوابی برای گریه کنندگان بر او خواهد بود که پیامبر(ص) عرضه کردند پاداش او همچون پاداش كسى است كه براى مصايب حسن و حسين (ع) گريه مى كند. مقام حضرت زینب(س) به حدی است که امام سجاد(ع) که حجت خداوند بر روی زمین بودند نیز در مقام علم و فضیلت و بزرگی و جلال این بانوی بزرگ، خاضع بودند و ایشان را عالمه غیر معلمه نامیدند؛ ایشان در حدی از کمال بودند که امام حسین(ع) در سفر کربلا ایشان را به عنوان دست راست و تکیه گاه خود می دانستند و پس از اینکه تمام یاران خود را به میدان فرستادند و خود نیز به میدان رفتند تنها به امید حضور حضرت زینب(س) این کار را انجام دادند و خیام را به ایشان واگذار کردند.
*کرسی تدریس حضرت زینب(س) حضرت زینب(س) دارای القاب متعددی از جمله «عقیله» یا «عقیله بنی هاشم»، «صدیقه صغری» «عارفه» «عالمه» «فاضله» «كامله» و «عابده آل علی» اشاره کرد. این بانوی صبر و شهامت، تا زمانی كه امیر المؤمنین در مدینه بود با شوهرش عبدالله بن جعفر در مدینه زندگی كردند و زمانی كه امیر المؤمنین (ع) پایتخت حكومت اسلامی را به كوفه منتقل كردند به كوفه نقل مكان كردند و در کنار پدر زندگی کردند؛ ولی ایشان در زمان حضور در کوفه شبکه ای آموزشی را در میان بانوان کوفه راه اندازی کردند که در این شبکه زنان از هر طبقه ای حضور می یافتند و از جمله این زنان می توان به کنیزان و اسرای جنگ هایی که در زمان خلفای گذشته به سرزمین های اسلامی آمده بودند، اشاره کرد. ایشان در کوفه فعالیت های آموزشی و علمی و فرهنگی ویژه ای را برای زنان انجام می دادند و به جرات باید گفت که بسیاری از زنان آن روز کوفه در کرسی درس آموزش قرائت وتفسیر قرآن و فقه و احکام حضرت زینب(س) شرکت می کردند و به همین خاطر است که در زمانی که حضرت زینب(س) در سفر اسارت به کوفه بازگشتند زنان این شهر را به سبب قدرناشناسی سرزنش کردند و بسیاری از زنان نیز به همین خاطر شرمگین بودند. حضرت زینب (س) در زمان شهادت پدر بزرگوار، تقریبا 35 سال بودند و حدود 10 سال هم بعد از شهادت پدر بزرگوارش با برادرش امام حسن(ع) زیست کردند؛ بعد از شهادت امام حسن(ع) 10 سال نیز با برادر دیگرش یعنی امام حسین(ع)زندگی كردند.
رقم زننده شکوه مندترین حوادث تاریخ بشریت ایشان در زمان حضرت امام حسین(ع) و پس از شهادت امام حسن(س) دورانی تاریخی را در صدر اسلام سپری کردند؛ ایشان رقم زننده یکی شکوه مندترین حوادث تاریخ بشریت بودند؛ حضرت زینب(س) تنها کاروان سالار اسرای کربلا نبودند بلکه ایشان از ابتدای حرکت و قیام امام حسین(ع) مهمترین و کلیدی ترین عنصر قیام حضرت بودند که این مساله در طول سفر و پس از عاشورا خود را به خوبی نشان داد. حضرت زینب(س) همچون حضرت زهرا(س) وظیفه انتقال جریان امامت را به عهده داشتند با این پیشفرض که در دوران حضرت زینب(س) بسیار سخت تر رود زیرا حضرت زهرا(س) وظیفه انتقال نبوت و امامت را ایفا کردند و در عین حال امام علی(ع) از وجاهت عمومی در جامعه بر خوردار بودند ولی دشمنان در زمان امام حسین(ع) یکه و تنها، تنها معصوم(ص) پس از حضرت امام حسین(ع) را محاصره کردند تا ایشان را به هر نحو ممکن به شهادت برسانند و در این شرایط بود که در ابتدا حضرت زینب(س) ضمن حفظ جان امام سجاد وظیفه اصلی را در به رسمیت دادن به امامت ایشان ایفا کردند. یکی از مهمترین شگفتی هایی که شاید بسیاری از مردم از آن آگاه نباشند آن است که دشمنان سعی داشتند در عاشورا تمام اصحاب حضرت را نابود کنند تا اثری از بنی هاشم وجود نداشته باشد و امام حسین(ع) این مساله را به خواهرشان گوشزد کرده بودند ولی سیاست حکیمانه و علوی و مواضع سرسختانه و هوشمندانه و عرفانی حضرت باعث بر هم خوردن نقشه های دشمنان شد. بدون شک اگر حماسه زینبی نبود امروز اثری از عاشورا وجود نداشت زیرا دشمنان پس از این فاجعه سعی کردند که با دروغ پردازی و سم پاشی رسانه ای و گفتاری در بین مردم و حتی تاریخ نگاری خائنان به بشریت جریان کربلا را تحریف کرده و همه چیز را برعکس جلوه دهند ولی ایشان کاری کردند که همه این توطئه ها نقش برآب شوند. بدون شک حضرت زینب(س) با فضایل عظیمی که داشتند جزء برترین زنان تاریخ بشریت به شمار می روند و قطعا اگر در روایت خاص نبوی نامی از ایشان در بین چند زن برتر تاریخ نیست به این دلیل نیست که ایشان این فضایل را نداشتند بلکه به این دلیل بود که هر کدام از آن زنان در دوران خود بهترین بانو بودند و قطعا پس از حضرت زهرا(س) هیچ کسی به حد شان و مقام حضرت زینب(س) نمی رسد. این بانوی بزرگوار «در شب یك شنبه چهاردهم ماه رجب سال 62 هجری درگذشتند؛ قول مشهور در خصوص رحلت ایشان همان 14 ماه رجب سال 62 هجری و یک سال و نیم پس از شهادت امام حسین(غ) است. درباره مکان قبر مطهر حضرت زینب(س) سه احتمال وجود دارد؛ مدینه، شام و قاهره. هریک از این سه احتمال طرفدانی دارد که برای نظریه خود دلیل هایی آورده اند که البته امروزه مردم دمشق را به عنوان محل دفن حضرت می پندارند که البته مصریان به شدت از مدفون بودن حضرت در قاهره دفاع می کنند و البته به رغم سنی بودن این حرم را نیز بسیار محترم می شمارند و در شب ولادت حضرت ، 10 شب در این کشور جشن است و بسیاری از مردم مراسم جشن عروسی خود را در این روز و روزهای ولادت امام حسین(ع) می گیرند.
صبر، مهمترین ویژگی حضرت زینب(س) صبر، مهمترین خصلتی است که تاریخ برای حضرت زینب(س) ذکر کرده است؛شهید مطهری در این رابطه می نویسد: «در حماسه حسینی آن كسی كه بیش از همه درس تحمل و بردباری را آموخت و بیش از همه این پرتو حسینی بر روح مقدس او تابید خواهر بزرگوارش زینب(س) بود». ایشان مظهر کامل عبد و بنده خداوند بودند؛ ایشان در سخت ترین شرایط اسارت نیز دست از نماز شب و تهجد و شب زنده داری برنداشتند و هیچگاه هیچ اتفاقی نتوانست مانع از وصل او به معشوق شود. دیگر خصلت استثنایی ایشان، سخن وری آن حضرت است که در این زمینه مورخان حتی مغرض نیز سخنوری ایشان را سخنوری علوی دانسته اند؛ سخنوری ایشان در شام باعث شد که دشمنان ایشان بیان کنند که گویی علی(ع) زنده شده است و در مقابل آنها ایستاده است. عصمت علم و بزرگواری و حجب و حیا و حجاب و عفاف زینبی(س) همه و همه برگی است زرین از وجودی بی همتا دیگر در تاریخ تکرار نخواهد شد.