عقیق:(بدان ای سالک راه خدا!) صرف مجذوب دنیا شدن (در اثر التذاذات نفسانی بیش
از حد کفاف) جرم نیست، اما این دلربایی، سبب تبدیل نگرش انسان خواهد شد و
نگاه الهی انسان را تغییر می‌دهد. بدین معنی که اگر بیش از آنچه که مورد
احتیاج او است، دنیا و لذائذ دنیویه را طلب کند و به دنبال جمع کردن بیش از
آن چیزی باشد که در دنیا بتواند با آن برای آخرتش کار کند و از آنها لذت
ببرد، کم‌کم دلش مجذوب دنیا شده و دنیا برایش هدف می‌شود. وسیله تبدیل به
هدف می‌گردد و این خطرناک است. اثر سوء دیگر این است که زیادهطلبی فطری
انسان منحرف می‌شود. چرا که انسان، از نظر فطرت اولیه‌اش «زیاده‌طلب» است،
و هیچ‌گاه سیر نمی‌شود. این امر فطری هم خصلت بسیار خوبی است و نسبت به
توسعه هستی و کمالات انسان نقش اساسی دارد. اما اگر انسان بیش از حد کفاف
خود، به سراغ ابزار و التذاذات دنیوی برود، در واقع زیادهطلبی فطری خود
را در یک کانال انحرافی کشانده و از مسیر اصلی خود خارج ساخته است و به سمت
سقوط سیر می‌کند. حال آنکه زیادهطلبی برای صعود است نه سقوط. با این کار
انسان زمینه صعود خود را تبدیل به سقوط خواهد کرد و از بالا به پایین
سرازیر خواهد شد.(1)
پی نوشت: 1- رسائل بندگی، آیت‌الله شیخ مجتبی تهرانی،ص155 منبع:کیهان