در قرآن کریم از همان آغاز که قرآن به کتابت درآمده است در اول هر سوره ای باستثنای - سوره توبه -بسم الله الرحمن الرحیم قرار دارد؛ به این معنا که هر سوره با بسم الله آغاز می شود و این نشانگر جایگاه رفیع این آیه می باشد که البته دارای تفسیر مخصوص به خود نیز می باشد.
عقیق:درباره تفسیر این آیه عظیم الشان، ابن‌سنان گوید: از امام صادق (ع) تفسیر «بِسم الله الرَحمن الرَحیم» را پرسیدم. پس حضرت فرمودند: باء بهاء (و روشنی) خدا است و سین (سناء) و میم (مجد) اوست. برخی روایت کرده‌اند که: میم و سین سناء (و رفعت) خدا است و میم مجد (و بزرگواری) خدا و یا ملک (و سلطنت) او است، و «الله» معبود و خدای هر چیزی است و رحمان مهربان است به همه‌ی خلقش و رحیم مهربان است به خصوص بر مؤمنین. علاوه بر این صفوان بن یحیی از شخصی روایت می‌کند که بیان داشته است: از امام صادق (ع) تفسیر «بِسم الله الرَحمن الرَحیم» سؤال کردم. پس حضرت فرمودند: باء بهاء (و روشنی) خدا است، و سین سناء (و رفعت) خدا است، ومیم ملک (و سلطنت) خدا است. سؤال کردم: الله چه معنی دارد؟ حضرت فرمودند : الف نعمت های خدا بر بندگانش است که به وسیله ولایت ما به آن دست یافتند و لام الزام بندگان است به محبت و ولایت ما از ناحیه خدا. سؤال کردم: هاء چه معنی دارد؟ حضرت فرمود: به معنی هوان و حقارت برای آنان که با محمد و آل محمد (ص) مخالفت کند. گفتم: الرحمن چه معنی دارد؟ بیان داشتند: مهربان و با شفقت نسبت به همه‌ی جهانیان. گفتم: الرحیم چه معنی دارد؟ حضرت فرمودند: مهربان و رحیم نسبت به خصوص بر مؤمنین.( یعنی رحمان اشاره به رحمت فراگیر و رحیم اشاره به رحمت مخصوص بر مؤمنین است). پی نوشت ها: 1-علامه مجلسی، بحارالانوار، ج89: 231. 2-شیخ صدوق، معانی الاخبار: 3. *قاضی زاهدی، پرسش‌های مردم و پاسخ‌های امام صادق (ع): 10. منبع:قدس 211008