يكي از بلاهاي گسترده در زندگي انسان ها، پيدايش كشمكش ها، دودستگي و جناح بندي ميان مردم است.
عقیق:قرآن مجيد، تفرقه و گروه گرايي را در كنار عذاب آسماني و زميني، نوعي عذاب الهي مي‌داند و مي‌فرمايد: بگو او تواناست كه بر شما عذاب و بلايي از آسمان يا زمين فرستد يا شما را به اختلاف كلمه و پراكندگي درافكند و بعضي را به عذاب بعضي گرفتار كند. بنگر چگونه ما آيات خود را به طرق مختلف بيان مي‌كنيم، باشد كه مردم چيزي از قيامت بفه‌مند. (انعام: ۶۵) از طرفي، ايجاد وحدت و الفت بين قلب‌ها را يكي از الطاف الهي مي‌داند كه اين همدلي حاصل كار پيامبران و از سفارش‌هاي آنان است، آنجا كه مي‌فرمايد: و همگي به رشته دين چنگ [زنيد] و به راه‌هاي متفرق نرويد و به ياد آوريد اين نعمت بزرگ خدا را كه شما با هم دشمن بوديد و خدا در دل‌هاي شما الفت و مهرباني انداخت و به لطف خداوند، همه برادر ديني يكديگر شديد؛ در صورتي كه در پرتگاه آتش بوديد و خداوند شما را نجات داد. (آل عمران: ۱۰۳) اصلاح بين مردم و برقراري صلح و آشتي، خواسته خداوند متعال است و پيامبران الهي نيز يكي از مسئوليت‌ها و مأموريت‌هاي خويش را برپايي صلح و زدودن اختلاف از جامعه بشري قرار دادند و در اين راه از هيچ كوششي فروگذار نكردند. از اين رو، بر ماست كه پيروان صادق آن بزرگواران باشيم و راه آنان را در دوره معاصر هم ادامه دهيم. در حديث روز امروز روايتي از مولاي متقيان امام علي عليه السلام را مرور مي‌كنيم كه عمل مومنين و مسلمانان به آن در كنار سفارشات اكيد خداوند متعال و پيامبر عزيز اسلام مي‌تواند همين مشكل تفرقه و اختلاف را در جهان اسلام حل كند. امام علي (ع) فرمودند: سالِمِ النّاسَ تَسلَم، وَ اعمَل لِلآخِرَةِ تَغنَم؛ «با مردم در آشتى باش تا سالم باشى و براى آخرت كار كن تا غنيمت يابى.» غرر الحكم: ح ۵۶۰۵/ گزيده غررالحكم و دررالكلم: ج۱ ص۵۷. اصلاح بين مؤمنان آن قدر ارزش و اهميت دارد كه اگر نهاد ويژه و بودجه خاصي هم براي اين هدف منظور شود، كاملاً منطقي و به جاست. امام علي عليه السلام در وصيت نامه خويش در خطاب به امام حسن و امام حسين عليهماالسلام مي‌فرمايد: از جد شما شنيدم كه «آشتي دادن ميان مردمان، بهتر از نماز و روزه ساليان است.» در حديثي ديگر از امام صادق عليه السلام آمده است: «اينكه بين دو نفر آشتي و صلح برقرار كنم، نزد من محبوب‌تر از آن است كه دو دينار صدقه بدهم» البته روايات و احاديث فراواني از ائمه معصومين (ع) در اين باره به دست ما رسيده و در سيره زندگاني آن بزرگواران نيز به وضوح اين سفارش و توصيه را شاهد هستيم.