تلقی و نگاهمان به منشأ حیات، قدرت، رزق، امید، ترس و ... در زندگی روزمره در احساس حضور خداوند برای ما تعیین‌کننده شده است؛ تا زمانی‌که چهره نیازمان کاملا به سوی خدا نیست؛ این شرک مستور مانع از اجابت دعاها است؛ زیرا فاصله میان ما و خدا را با شرک در دعا نمی‌توان پیمود.
عقیق: قرآن کریم در آیه 106از سوره یوسف: «وَ ما یُؤْمِنُ أَکْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلَّا وَ هُمْ مُشْرِکُون؛ و بیشترشان به خدا ایمان نمىآورند جز اینکه [با او چیزى را] شریک مىگیرند» به واقعیتی در شیوه عمل و رویکرد برخی انسان‌های مؤمن و وجود ناخالصی در طاعت و اندکی گرایش به غیر خدا در جهت‌گیری‌شان اشاره دارد؛ اشاره‌ای که می‌تواند ما را به وجود این ناخالصی در عمل و احساس ترس و امیدهایمان متنبه کند. صاحب آسمان و زمین و آنچه میان آنها است، خداوند است؛ این معنا را در آیه «لَهُ مَا فِی السَّمَاوَاتِ وَمَا فِی الْأَرْضِ وَمَا بَیْنَهُمَا وَمَا تَحْتَ الثَّرَى؛ آنچه در آسمان‌ها و آنچه در زمین و آنچه میان آن دو و آنچه زیر خاک است از آن اوست» (طه، 6) می‌خوانیم؛ موضوعی که همه به آن ایمان داریم. اما چقدر این باور رهایی‌بخش در ساحت عملی زندگی ما ظهور پیدا کرده و ما را از ترس‌ها و امیدهای موهوم آزاد کرده است؟ نگاهی به روایات و بیانات مفسران ما را متوجه این امر می‌کند که نزدیکی خداوند و احساس حضور او برای انسان‌ها گاه پنهان می‌ماند و این پنهان بودن را باید در تلقی و نگاهمان به منشأ حیات، قدرت، رزق، امید، ترس و ... در زندگی روزمره جستجو کرد. در روایتی از امام حسن مجتبی(ع) چنین سوال شد که فاصله آسمان و زمین چقدر است؟ امام فرمود: به اندازه آه مظلوم و قلمرو دید. آیت‌الله جوادی آملی پس از نقل این روایت، چنین توضیح می‌دهد: از این تعبیرها دانسته می‌شود اگر فاصله میان زمین و آسمان ظاهر به اندازه چشم انداز آدمی است، فاصله انسان تا آسمان باطن که مقام قرب خدا است به میزان آه مظلوم و دعای او بیشتر نیست و اگر بسیاری از ما این فاصله را نپیموده‌ایم ازآن روست که چهره نیازمان کاملا به سوی خدا نیست؛ یعنی حتی اگر مظلوم باشیم و به خدا رجوع کنیم، گوشه چشمی هم به دیگران داریم و همین شرک مستور مانع از اجابت دعاها است؛ زیرا فاصله میان ما و خدا را با شرک در دعا نمی‌توان پیمود. منبع:ایکنا 211008