سازگار که از پیشکسوتان شعر آیینی است، در اشعارش «میثم» تخلص می‌کند. برخی از شعرهای او در زمره‌ ماناترین آثار آیینی قرار می‌گیرند. اشعار این شاعر اهل بیت(ع) نه اینکه از لحاظ ادبی دارای پیچیدگی‌ها و اتفاقات زبانی خاصی باشند، بلکه اتفاقاً سهل ممتنع و همه فهم بودن زبان اشعار او باعث شده است که بسیار مورد توجه قرار گیرد.
اندیشه‌ متعالی و حرف‌های روشنگرانه در شعر به همراه سلامت کلام و صحیح و مستند بودن وقایع در بیان مدح و مراثی اهل بیت(ع) نکته‌ بسیار مهمی است که غلامرضا سازگار همیشه به آنها توجه دارد و در اشعارش کمتر می‌توان به ایرادات محتوایی برخورد. سازگار شاعری استاد دیده و مداحی پای منبر پرورش یافته است و این امر ساختار ذهنی او را بسیار سالم بار آورده است.
سروده ذیل نمونه‌ای از اشعار اوست که در رثای بانوی دو عالم، حضرت فاطمه(س)، به محضر ایشان تقدیم شده است:

اول شهید داده و اول شهیده‌ام
خون است بهر سرخی رنگ پریده ام

ماهم ولی چو صحنه شب‌گشته نیلگون
سروم ولی بسان نهالی خمیده‌ام

سنگینی‌اش بهم شکند چرخ پیر را
بار غمی که من به جوانی کشیده‌ام

حتی اجل نکرد عیادت ز حال من
با آنکه دل ز عمر، ز دنیا بریده‌ام

از دود و آه من شده گردون سیه ولی
با اشک خود ستاره به کهسار چیده‌ام

تشییع من دیشب و قبرم نهان ز خلق
از این طریق پرده دشمن دریده‌ام

نشنیده ماند ناله و فریاد و شکوه‌ام
من کز رسول ام ابیها شنیده‌ام

رنجی که از تحمل آن عاجز است کوه
بر جان و تن به حفظ امامم خریده‌ام

شش ماه‌ام شهید شدو پهلویم شکست
ز آن صدمه‌ای که از در و دیوار دیده‌ام

تاریخ شاهد است که من در ره علی
اول شهید داده و اول شهیده‌ام

بی دست و پای «میثمم» ای خاندان وحی
کز ابتدا ثنای شما بوده، ایده‌ام

منبع:تسنیم