یادداشت حجت الاسلام پناهیان در مورد نماز را بخوانید.
عقیق:زندگی مانند امواج آبِ دریا، بی‌قرار است و جزر و مدهای فراوان دارد. اسکله‌ها در کنار آب‌های مواج، ثُبات و قرار را به ارمغان می‌آورند، آنگاه می‌توان وارد دریا شد و یا در ساحل امنی مستقر گردید. زندگی مانند پرده‌های بادبان‌ها همیشه در معرض بادهای گوناگون به این‌سو و آن‌سو می‌روند؛ این عمود بادبان است که پرده‌ها و نوسانات آنها را نگه می‌دارند و از بادهای نابودکننده، «حرکت» تولید می‌کنند. اینکه فرموده‌اند نماز عمود خیمۀ دین است در واقع به این معناست که نماز عمود خیمۀ زندگی است. زندگی بدون نماز، پارچۀ مچاله شدۀ روی زمین افتاده‌ای است که کمترین فایده را خواهد داشت؛ نه سایبان می‌شود و نه کسی را در خود پناه می‌دهد. بخش باثبات زندگی ما به دلیل نظم زمانی و تکرار دائمی آن و اتصال به معبود، نماز است. اگر عمود خیمۀ زندگی خود را محکم کنید، اسکله‌ای مستحکم در کنار مواج‌ترین دریاها ساخته‌اید و عمود باثباتی در مقابل سهمگین‌ترین بادها به دست آورده‌اید. بدون نماز، پارچۀ زندگی، سرپناهی برای هیچ‌کس نخواهد بود و از طوفان‌ها و فراز و نشیب‌های زندگی در امان نخواهد بود. حالا اگر نماز را به‌وقت نخوانیم، این عمود را از فولادی محکم تهیه نکرده‌ایم، بلکه از نی نازک و شکننده‌ای استفاده کرده‌ایم که نمی‌تواند نقش خود را درست ایفا کند. رسول خدا(ص) فرمودند: مَثَل نماز، مَثَل ستون خیمه است؛ اگر ستون محکم باشد، طناب‌ها و میخ‌ها و چادر کارآیی دارند، امّا اگر ستون بشکند، نه طنابی به کار می‌آید و نه میخی و نه چادری؛ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص: مَثَلُ الصَّلَاةِ مَثَلُ عَمُودِ الْفُسْطَاطِ إِذَا ثَبَتَ الْعَمُودُ نَفَعَتِ الْأَطْنَابُ وَ الْأَوْتَادُ وَ الْغِشَاءُ وَ إِذَا انْکَسَرَ الْعَمُودُ لَمْ یَنْفَعْ طُنُبٌ وَ لَا وَتِدٌ وَ لَا غِشَاء(کافی، ج3، ص266)