شاید شما نیز در اطراف خود افرادی را دیده باشید که برای رفع نیازهای خود به ویژه در امور مادی پیوسته دست نیاز به سوی دیگران دراز نموده و تقاضای برآوردن حاجتشان را از هر کسی دارند؛ اما باید دقت نمود که هر فردی شایسته درخواست نمی باشد.
عقیق: از این رو نقل شده است که روزی مردی از انصار خدمت امام حسین (عَلیه السَلام) رسیده و اظهار حاجت نمود. پس حضرت فرمودند: ای برادر؛ نیاز و حاجت خودت را به زبان نیاور و بر کاغذی بنویس. پس آن مرد نوشت که فلانی از من پانصد دینار طلب دارد و اصرار دارد که هم اکنون باید پرداخت نمایم، اما برای من مقدور نیست؛ پس اگر ممکن است شما با او صحبت نمایید تا به من اندکی مهلت و فرصت دهد. امام حسین (عَلیه السَلام) پس از خواندن آن نوشته به داخل منزل تشریف بردند و کیسه ی پولی را که محتوای آن هزار دینار بود آورده و به او دادند و فرمودند: با پانصد دینار آن قرضت را ادا کن و پانصد دینار دیگر را دست مایه و وسیله ی گذران زندگی و معاش خود قرار ده و سپس بیان داشتند: اگر در زندگی دنیا و فراز و نشیب های آن نیازی پیدا کردی از هرکسی درخواست کمک نکن. پس شایسته است به سه نفر اظهار حاجت نمایی: 1- به کسی که در زندگی متدین و متعهد است و به دین و آیین خود به راستی پایبند است. 2- به کسی که به راستی جوانمرد است و صاحب بذل و بخشش و بزرگی و بزرگ منشی است. 3- به کسی که در زندگی اصیل و ریشه دار است و دارای اصل و نسب و تبار درستی است. پس آدم دیندار و خداشناس به خاطر دین و خداپرستی، آدم جوانمرد به واسطه خصلت جوانمردی و ویژگی مردانگی اش و شخص اصیل و نسب دار و دارای حسب درست بر اثر بزرگ منشی که دارد، برای رفع مشکل تو اقدام می کنند و آبروی تو را حفظ می نمایند.
پی نوشت ها: 1- علامه مجلسی، بحارالانوار، ج 78: 118. 2- ناطقی، نقش دین در سلامت جامعه: 161- 162. منبع:قدس 211008