معماری حرم امام حسین(ع) به شدت متأثر از معماری ایرانی و اسلامی است که در کشور ما در سده‌های پیشین رواج داشته و این نمایانگر ارادت ایرانیان از گذشته‌های دور به حضرت اباعبدالله الحسین(ع) است.
عقیق:در روایات فراوان است که زمانی که امام حسین(ع) به شهادت رسید، نشانه قبر او تنها یک درخت سدر بود که این درخت توسط قبیله بنی اسد که در نزدیکی سرزمین کربلا سکونت داشتند، تهیه شد و بر روی قبر حضرت اباعبدالله(ع) قرار گرفت. اما به مرور زمان این مکان مقدس با ساخت‌و‌ساز‌های فراوان به یکی از پر رفت‌وآمدترین مکان‌های مقدس شیعیان تبدیل شد و این بنا که بارها دشمنان اسلام و اهل بیت(ع) سعی در تخریب و از بین بردن آن داشتند، امروزه به عنوان یک نشانه شهری در شهر کربلا می‌درخشد و خود را از کل شهر خاکی کربلا جدا کرده و تمایزی ویژه با سایر بناهای شهر دارد. مکانی مقدس که محل گرد‌همایی‌های مذهبی یک شهر به‌شمار می‌رود و امروزه می‌توان گفت، در ایام خاص مانند اربعین سید و سالار شهیدان، مردمی از سراسر دنیا را در دل خود جای می‌دهد و با نشانه‌هایی از هنر و معماری ایرانی اسلامی در قلب کشور عراق می‌درخشد. ساخت بنای مرقد مطهر امام حسین(ع) را به مختار بن ابی‌عبیده ثقفی(پس از قیامش) نسبت می‌دهند که مصالح این بنا از گچ و آجر بوده و در نزدیکی آن مسجدی بوده است که این آرامگاه در عهد بنی عباس به دستور هارون‌الرشید ویران شده است و خانه‌های شیعیان همجوار آن خراب گشته و قبر را شخم زدند و درخت سدره‌ای را که بنی‌اسد جهت علامت قبر کاشته بودند، نیز بریده‌اند و سعی کردند کاری کنند که نشانی و اثری از قبر حضرت باقی نماند؛ اما این تمام ماجرای این حرم با شکوه نیست و در طول تاریخ، این حرم بارها بر اثر اعتقادات حاکمان مختلف گاهی رو به آبادانی و گاهی رو به ویرانی رفته است. ساختمانی که امروزه به عنوان حرم امام حسین(ع) از آن یاد می‌شود مربوط به معماری دوره آل بویه بوده و خوشبختانه از تعرض مغولان نیز در امان مانده است. این ساختمان در سال ۳۷۱ قمری توسط عضدالدوله دیلمی ساخته شده و معماران از بهترین مصالح آن روزگار برای ساخت آن بهره برده‌اند؛ طوریکه در طول این ایام حرم امام حسین(ع) با چالش‌ها و تخریب‌های بسیاری مواجه بوده اما هیچ‌گاه ساختمان اصلی حرم از بین نرفته است و این نشان از انجام یک معماری مرغوب و پایدار در ساخت حرم دارد. اما نکته مهم اینجاست که معماری حرم امام حسین(ع) به شدت متأثر از معماری ایرانی و اسلامی که در کشور ما تا زمان قاجاریه رواج داشته است، می‌باشد و این نمایانگر ارادت ایرانیان از گذشته‌های دور به حضرت اباعبدالله الحسین(ع) است و نشان می‌دهد که ایرانیان از دیرباز در ساخت‌و‌ساز این حرم و سایر حرم‌های اهل بیت(ع) مانند امروز نقش داشته‌اند. از جمله معمارانی که افتخار داشته است که در تعمیر و مرمت قسمتی از حرم امام حسین(ع) نقش داشته باشد، می‌توان به حسین لرزاده اشاره کرد. استاد لرزاده در طول سال‌های حیات خود نزدیک به ۸۴۲ مسجد را طراحی، مرمت و اجرا کرده است که از جمله مهم‌ترین آنها مسجد اعظم قم به دعوت آیت‌الله بروجردی بود. لرزاده همچنین معمار و طراح مقبره حکیم ابوالقاسم فردوسی بوده و از جمله افتخارات وی انجام تعمیرات قسمتی از حرم امام حسین(ع) است که طی حکمی از طرف آیت‌الله شهرستانی(متولی وقت آن حرم مطهر در عراق) به این افتخار نائل آمده است. استاد لرزاده به سبب مرمت بسیار مطلوب قسمتی از حرم امام حسین(ع) موفق به دریافت درجه کارشناسی آستان مقدس حسینی به ویژه جدیت در تجدید بنای ایوان بزرگ شده و از جمله دیگر افتخارات وی نشان درجه یک فرهنگ و هنر در بزرگداشت نام‌آوران علم، ادب و هنر در سال ۸۱ بوده است. لرزاده که متولد سال ۱۲۸۵ بود بعد از ۹۸ سال زندگی، دعوت حق را لبیک گفت و پیکرش در مقبره خانوادگی که خودش آن را ساخته بود، دفن شد.