عقیق:در اواخر پاییز سال ۱۳۵۷، تظاهرات و تیراندازی خیابانی در تهران، به اتفاقی رایج تبدیل شده بود. خصوصا در ساعات حکومت نظامی، تیراندازی های پراکنده در سطح شهر از سوی نیروهای نظامی و امنیتی به مردم، شدت بیشتری می گرفت. بعضی از این گلوله ها، با هدفگیری دقیق، به قلب یا سر مردمی که شعار می دادند اصابت می کرد و سنگفرش خیابان ها به خون گرمشان آغشته می شد. البته این گونه هدفگیری های منجر به قتل، معمولا از سوی عوامل ساواک انجام می گرفت و سربازان و درجه داران ارتش غالبا به تیراندازی هوایی اکتفا می کردند.عکسی که می بینید، در یکی از همان روزهای پرالتهاب گرفته شده است. خون پاک مبارزی بر زمین ریخته و مردم خشمگین بر گرد آن جمع شده اند و ابراز احساسات می کنند. این قبیل صحنه ها، با نزدیک شدن به روزهای خروج شاه از کشور، به تعداد بیشتری در کوچه و خیابان های شهر خلق می شد و بر خشم عمومی دامن می زد.