یکی از ناهنجاری ها و مشکلاتی که در سر راه دنیادوستان و دنیاپرستان قرار دارد، این است که آرامش دل و روح ندارند و دنیاپرستی به جای این که به آنان آرامش فکر و جان عطا کند، دغدغه های درونی و دلشوره را در این گروه از افراد افزایش می دهد.
عقیق: حرص و دنیاپرستی در احادیث اسلامی به طور وسیع مورد بحث واقع شده و آثار و پی آمدهای بسیار منفی برای آن ذکر گردیده است چنانچه در این باره از حضرت محمد (ص) نقل شده است که ایشان فرموده اند: مَن لَم یَتعَزِ بِعَزاء اللهِ تَقَطَعَت نَفسَهُ حَسراتُ عَلَی الدُّنیا، وَ مَنِ اتبَعَ بَصَرَهُ ما فی اَیدیِ النّاسِ کَثُرَ هَمَّهُ وَ لَم یَشفِ غَیظُهُ؛ کسی که دل را به یاد خدا آرامش نبخشد، بلکه آن را به دنیا وصل کند، حسرتهای دنیا او را می کشد و کسی که چشمش به مال و جاه و امکانات دیگران باشد، غم و غصه و دلشوره اش بیشتر میگردد و دردش درمان ندارد. علاوه بر این امام صادق (ع) در کلامی گرانسنگ در شرح حال اینگونه از افراد می فرمایند: کسی که صبح و شام تمام فکر و همت خود را صرف دنیا کند، اگر همه چیز در اختیار داشته باشد، باز هم فقیر است. خداوند فقر را در برابرش قرار میدهد، لذا احساس کمبود میکند و کارهایش نیز هماهنگ نمیشود؛ پس این شخص همیشه دغدغه ها و دلشوره ها دارد و در آخر کار هم به خواسته هایش نمیرسد. اما اگر کسی در زندگی، فکر و اندیشه اش آخرت و آسایش و رستگاری آن عالم باشد، خداوند دلش را آرام و امورش را هماهنگ میکند. پی نوشت ها: 1- سفینةالبحار، ج 1: 463. 2- ناطقی، نقش دین در سلامت جامعه: 31- 30. منبع:قدس 211008