اسلام براي جزئيات مسائل زندگي روزمره ما حتي براي ريزترين اعمال و رفتار برنامه دارد و براي راه رفتن نيز الگو ارائه كرده و از برخي حالات نهي مي‌كند.
عقیق:اسلام به عنوان برنامه هدايت و سعادت بشر و هادي او در مسير كمال براي جزئيات زندگي حتي شيوه راه رفتن نيز برنامه دارد از اين رو است كه آموزه‌هاي ديني روايي ما از برخي حالات در راه رفتن نهي مي‌كنند و از جمله اين حالات تبختر و تكبر است.
اميرمومنان علي (ع) مي‌فرمايند: «پيامبر خدا (ص) بر عده اى كه جمع شده بودند، گذشتند و فرمودند: بر گرد چه جمع شده ايد؟ عرض كردند: يا رسول اللّه! اين ديوانه غش كرده و ما پيرامون او گرد آمده ايم. حضرت (ص) فرمودند: او ديوانه نيست، بلكه بيمار است. سپس فرمودند: «آيا شما را آگاه نسازم كه ديوانه حقيقى كيست؟ عرض كردند: بفرماييد، اى رسول خدا! فرمودند: [ديوانه حقيقى] كسى است كه با تبختر راه مى رود و متكبرانه مى نگرد و پهلوهايش را با شانه هايش حركت مى دهد. نافرمانى خدا مى كند و با اين حال بهشت او را آرزو مى كند. كسى از شر او ايمن نيست و به خيرش اميدى نمى رود. پس آن ديوانه است، و اين بيمار.»
امام صادق (ع) مي‌فرمايند: «هيچ مردى تكبر يا گردن فرازى نكرد، مگر به سبب احساس خوارى و حقارتى كه در خود يافت.»
پيامبر اكرم (ص) مي‌فرمايند: «منفورترين شما نزد ما و دورترينتان از ما در آخرت، پر گويان ژاژخاى متفيهق اند. عرض كردند: اى رسول خدا! معناى پر گويان ژاژخاى را مى دانيم، اما متفيهقان چه كسانى هستند؟ فرمودند: متكبران.»
از امام سجاد (ع) چنين نقل شده كه فرمودند: «گناهان شعب و سرچشمه هايى دارد، اولين سرچشمه گناه و معصيت پروردگار، تكبر است كه گناه ابليس بود و به خاطر آن از انجام فرمان خدا امتناع كرد و تكبر ورزيد و از كافران شد و سپس حرص بود كه سرچشمه گناه (و ترك اولى) از ناحيه آدم و حوا شد… سپس حسد بود كه سرچشمه گناه فرزندش (قابيل) گرديد و نسبت به برادرش (هابيل) حسد ورزيد و او را به قتل رسانيد»
در روايتي از امام صادق (ع) نقل شده كه فرموده اند: «دره اي است به نام سقر كه جايگاه متكبران است و هر گاه نفس بكشد دوزخ را مي‌سوزاند»!