عقیق: «علی اصغر حسینی محراب» به تاریخ 15 مرداد 1340 شمسی در «مشهد» متولد شد. وی در سی ام دی ماه 1365 شمسی، در میدانِ «عملیات کربلای پنج» بال در بال ملائک گشود.
شهید «محراب» در زمان شهادت، فرماندهی محورِ «لشکر155 ویژه‌ی شهدا» را بر عهده داشت و در عین حال، مسئولیت هدایت «تیپ انصارالرضا(صلوات الله علیه و آله)» نیز بر عهده ی او قرار داشت.
گرچه «اصغر محراب» از نخستین روزهای سال 1360 شمسی در جنگ های «کردستانات» حضوری فعال داشت، اما درخشش او زمانی آغاز شد که به جمع شاگردان و هم رزمان شهید «محمود کاوه» فرماندهی دشمن شکن «لشکر155 ویژه ی شهدا» پیوست. او در سال های باقی مانده عمرش، بارها تاکید نمود که «من هرچه دارم از کاوه دارم» و تقدیر چنین بود که 140 روز پس از شهادت استادش، به او ملحق شود.
آن چه خواهید شنید، گزیده ای است کوتاه از سخنان این فرماندهی بزرگ و خط‌شکن که در آخرین ماه های حیات کوتاهش (پس از شهادت «محمود کاوه» در جمع نیروهای تحت امرش، ایراد شده است. سخنانی که ایمان و یقینی پرشور از جملات آن مشهود است. بی شک کسانی که در سال های میانی دهه‌ی پنجاه شمسی، «اصغر» را می شناختند، نمی توانستند در دورترین افق های ذهن خود نیز تصور کنند، که انفاس قدسیه‌ی «حضرت روح الله» چه «تحول انفسی» عمیقی را در اعماق وجود این جوانِ «پر شر و دردسرساز» ایجاد خواهد نمود. تا جایی که او در میانی دهه شصت شمسی، تبدیل شد به «حاج اصغر محراب»؛ معلمی مجاهد و متقی که «شهادت» تنها مزدِ کراماتِ اخلاقی فراوانش بود.
روحمان با یادش شاد
هدیه به روح بلند پروازش صلوات