هر کس راست بگوید نجات می‌یابد؛ این اصل اساسی در زندگی بشری است. انسان باید در هر شرایطی راستگویی خود را حفظ کند حتی اگر این کار به ضرر او باشد. دروغگو باید بداند که هرگز عاقبت خوشی ندارد و از دروغگویی هیچ سودی به او نمی‌رسد.
عقیق:در اسلام آنقدر که از دروغگو به بدی یاد شده از کسی انتقاد نشده است، چرا که دروغگو باعث از بین بردن امنیت روانی در جامعه می‌شود و آرامش روحی را از بین می‌برد. امام حسن عسکری (ع) فرمودند: همه بدی را در خانه‌ای نهادند و کلید آن دروغ است. امام موسی کاظم (ع) می‌فرمایند: ادای امانت روزی را زیاد می‌کند و خیانت و دروغگویی فقر و نفاق را باعث می‌شود. رسول اکرم (ص) فرموده‌اند: دروغگو دروغ نمی‌گوید مگر به سبب حقارتی که در نفس خود احساس می‌کند. مولا علی (ع) می‌فرمایند: دروغگو با دروغ خودش سه چیز به دست می‌آورد: خشم الهی بر او، اهانت به خودش از طرف مردم، سرزنش و نکوهش فرشتگان نسبت به او. حضرت محمد (ص) فرموده‌اند: خیانتی بزرگ است که به برادرت سخنی بگویی که تو را راستگو می‌شمارد و تصدیقت می‌کند، ولی تو به او دروغ بگویی. حضرت محمد (ص) فرموده‌اند: بزرگترین دروغ‌ها سه دروغ است: دروغ بستن به من، یعنی چیزی که من نگفته‌ام به من نسبت دهد. دروغ در رویا، یعنی خوابی را که ندیده به دروغ نقل کند. مردی را به غیر پدرش نسبت دهد. مردی به رسول خدا (ص) عرض کرد: به من اخلاقی بیاموزید که خیر دنیا و آخرت در آن جمع باشد، حضرت فرمودند: دروغ نگو. پی نوشت ها: میزان‌الحکمه ح 17410 بحارالانوار ج78ص327 مستدرک، ج2، ص 100 میزان الحکمه جلد 3 صفحه 2678 حدیث 1746 نهج‌الفصاحه صفحه 450 حدیث 2120 جلد 15 بحارالانوار صفحه 42 بحارالأنوار، ج72، ص262، ح43 منبع:ایسنا 211008