یکی از اعمالی که از جانب رسول خدا حضرت محمد (ص) فراوان بر آن تأکید شده است، دوستداری خاندان اهل بیت (ع) و به ویژه امام حسن و امام حسین (ع) می باشد، چنانچه ایشان فرموده اند:
عقیق:ای علی؛ مردم از درختان گوناگون آفریده شده اند، امام من و تو از یک درخت خلق شده ایم، من ریشه ی آن و تو تنه و حسن و حسین شاخه هایش و شیعیان ما برگ های آن می باشند، پس هر که به شاخه ای از آن بیاویزد، خدای متعال بهشت را روزی او می گرداند؛ و همچنین سلمان فارسی نقل می کند که پیامبر (ص) فرمودند: کسی که حسن و حسین را دوست بدارد، من او را دوست می دارم و کسی را که من دوست بدارم، خدای متعال نیز او را دوست می دارد و کسی را که خداوند متعال دوست بدارد، داخل بهشتی می نماید و کسی که با آن (حسنین) به دشمنی برخیزد و آن ها را دشمن بدارد، من دشمنش می دارم و کسی را که من دشمن گیرم، خداوند دشمن می دارد و کسی را که خدای متعال دشمن گیرد، داخل دوزخش می سازد؛ و نیز حذیقةبن الیمان روایت می نماید که روزی پیامبر (ص) را دیدم، در حالی که دست حسین بن علی (ع) را گرفته و می فرمود: ای مردم؛ این حسین بن علی است، پس او را بشناسید و سوگند به آن کس که جان من در دست اوست، حسین در بهشت خواهد بود و دوستان وی نیز در بهشت جای خواهند داشت و این را بدانید که دوستِ دوستِ او هم در بهشت خواهد بود و این پاداش دوستداران وی می باشد. پی نوشت ها: 1- علامه مجلسی. بحالانوار، ج 37: 38؛ ج 43: 262، 275. 2- رسولی محلاتی. راهنمای بهشت: 208- 209. منبع:قدس 211008