گفت‌وگوی تفصیلی تسنیم با حاج مرتضی طاهری/بخش اول
مرتضی طاهری می‌گوید: بعد از ۴۵ سال پای منبر نشستن و مطالعه یک روایت راجع به «قمه زنی» نه شنیدم، نه دیدم. او معتقد است حب اهل بیت(ع) یک فرض برای شیعه و سنی است.
عقیق: برادران طاهری چهره‌های شناخته شده مداحی و ذاکری اهل‌بیت(ع) هستند؛ حاج مرتضی، حاج محسن و حاج محمدرضا طاهری همه ادامه دهنده راه پدر هستند. او نیز به برکت نوکری در دستگاه حضرت سیدالشهداء(ع) ماندگار شد و فرزندانی تربیت کرد که ذاکری اهل‌بیت(ع) را در پیش گرفتند و با نفس گرم خود رونق بخش مجالس و محافل خاندان عصمت و طهارت(ع) باشند.
برادران طاهری از محله مذهبی و قدیمی نازی آباد تهران، بیرق امام حسین(ع) را بر دوش گرفتند و پیشاپیش همه در جشن و سرور و ایام سوگ و عزای اهل‌بیت(ع) به ویژه سالار شهیدان مداحی کردند. حاج مرتضی فرزند بزرگ خانواده طاهری است که بعد از مدرسه، شاگرد مرحوم کافی بوده و تا حدودی به سبک و سیاق مرحوم کافی می‌خواند. اولین صله دوران مداحی خود را هم از مرحوم کافی گرفته است. اولین باری که در سنین کودکی در مهدیه تهران خوانده است. می گوید: «نظر مرحوم کافی خیلی بلند بود. علاقه داشت که مهدیه تهران یک سالن بزرگ شود و همه برای عزاداری به آ«جا بروند.»
مرتضی طاهری از بعضی گونه‌های مداحی انتقاد کرده و البته گفته نباید مواجهه ما با جوان‌ترها طرد مطلق باشد بلکه باید آنها را با تشویق کردن به سمت غنی‌تر شدن محتوای عزاداری ببریم. او معتقد است که تشویق خیلی کارسازتر است. اما انتقاد اصلی او از جریاناتی است که حرکت‌های خلاف توصیه‌های دین و نظر علما و بزرگان را در سبک‌های عزاداری باب میکنند. او معتقد است بخش قابل توجهی از این جریانات نه از سر جهل بلکه عامدانه لطمه زدن به وحدت شیعه و سنی و یکپارچه شدن جهان اسلام را نشانه گرفته‌اند و با خرج‌های چند صد میلیونی سعی در خریداری برخی هیأت‌ها و مجالس و مداحان دارند تا بتوانند خط فکری انحرافی خود را پیش ببرند. او نسبت به پشتوانه خارجی این جریانات خوش بین نیست. مشروح گفتگو با "حاج مرتضی طاهری" را بخوانید:
حاج آقای طاهری خیلی تشکر می‌کنیم بابت حضور در خبرگزاری و وقتی که برای انجام این گفت‌وگو اختصاص دادید. ابتدا سابقه‌ای از شروع مداحی خود بفرمائید آیا در این مسیر اندیشه‌های مرحوم کافی و مرحوم پدرتان و برادرانتان تاثیر گذار بوده است؟
حاج مرتضی طاهری: توفیق داشتم الحمدالله حدود ۴۵ و ۴۶ سال نوکری اهل بیت (ع) را تا امروز دنبال کنم، البته از لحاظ سنی من از اخوی‌های دیگر بزرگ‌تر هستم. من از دوره دبستان شروع کردم، کلاس دوم و سوم دبستان وقتی به خواندن می‌ایستادیم از لحاظ فنی تقریبا مثل یک مداح دور دیده بودم و این لطف خدا بود که چشم باز کردیم در خانه‌ای بودیم که مرحوم پدر ما مداح بود و مداح قدر زمان خودش بود نه از بعد حادثه و اتفاق مداح شده باشد. مرحوم پدرمان هم از همان دوره بچگی زمزمه می‌کرده و دوره علی اکبر خوانی‌هایش مطرح بود که البته ما خیلی یادمان نمی‌آید. به هر حال پدرم مداح کم نظیری در جلسات مطرح و قوی آن روز بوده و من در یک همچنین خانواده‌ای چشم باز کردم. بالاخره تمام ریزه کاری‌های فنی را آموخته بودیم، یادم است بچه بودم و کلاس سوم یا چهارم دبستان همراه مرحوم پدرم رفته بودیم خانه یکی از مداحان که آنجا جمع می‌شدند و ماهیانه یا هفتگی مجلس داشتند، یادم نیست ولی جلسه‌ای بود که مداحان جمع می‌شدند و یک دستگاه ضبط ریلی داشتند و نوار گذاشته بودند، یکی از مداحان قدر زمان شعر می خواند که در شعرش یک ایراد داشت. به هر حال از دوره دبستان شروع کردیم و مرحوم پدرمان استاد ما بودند و استاد بزرگ‌تر ما مرحوم شهید حجت الاسلام و المسلمین آشیخ احمد کافی (ره) بود که خیلی من هم در روضه و هم دعا خوانی استفاده فراوانی از ایشان کردم و امروز آن تجربه دست مایه خواندن من در روضه و مداحی است.
در مدرسه‌ای که ما می‌رفتیم جزء مدارس زنجیره‌ای اسلامی بود، جامعه تعلیمات اسلامی مرحوم آشیخ عباسعلی اسلامی که از روحانیون زمان طاغوت بود و اقدام به چنین حرکتی کرده بود و مدارسی را در سطح کشور مخصوصا تهران داشت. در آن مدرسه برای تربیت این چنینی خیلی دغدغه داشتند و تشویق می‌کردند و ما هم از همان روز اول در سر صف برای بچه‌ها می‌خواندیم و یا در جلساتی که از کل کشور داشتند و ۱۵ رمضان برای افطار می‌آمدند و مسئولان در آن جلسه حضور داشتند، قبل یا بعد از افطار برنامه ریزی برای ما می‌کردند و ما در جمع روسای آنها می‌خواندیم. خدا حفظ کند آقای کنی، مربی پرورشی ما که هنوز هم در قید حیات هستند. ایشان بچه‌ها را به حالت حرکت جمعی به مسجد محل می‌برد و من در پله دوم، سوم مسجد محل می‌ایستادم و برای مردم و بچه‌ها که جزیی از جمعیت بودند مولودی می‌خواندم و مورد تشویق قرار می‌گرفتم. تشویق در سنین کودکی بسیار مهم و موثر است و در مقابل آن کور کردن ذوق هم از آن طرف اثر منفی دارد. ما در جلسات خود افرادی را داشتیم که وقتی می‌خواندند نا خود آگاه همه می‌خندیدند ولی من تشویق می‌کردم. همان آقایی که خواندنش سبب خنده دیگران می‌شد، امروز یک رکنی در یک قسمت از شهر تهران است و جلسات آموزشی و مجمعی دارد لذا این تشویق خیلی موثر است.
* از جریان آشنایی با مرحوم کافی بگویید. چقدر وجود ایشان به موفقیت شما در عرصه مداحی کمک کرد؟
حاج مرتضی طاهری: یک آقایی بود در محله خودمان که جوانان را جمع می‌کرد و می‌خواندند. خدمتگزار مهدیه بود و بدون هماهنگی با ما رفته بود پیش مرحوم کافی گفته بود این در هیات ما می‌خواند خیلی قشنگ هم می‌خواند و اجازه بدهید که امروز هم بخواند وظهر ۱۱۰ نفر را ناهار دعوت کرده بود، روز آخر روضه خوانی بود. گفت آقایان خدمت گزار ساکت باشند این آقا زاده می‌خواهد سخنرانی کند، فکر کرد می‌خواهم دکلمه کنم من بلند شدم شروع کردم خواندم.
* با حاج محسن بودید یا تنها بودید؟
نه تنها بودم. شعر امام زمان (عج) خواندم بعد هم روضه حضرت زهرا (س) را خواندم و گفت خیلی مناسب خیلی مناسب، گریه کرد و گفت: دوست داری مثل اینها خدمتگزار باشی؟ گفتم بله، گفت آقای رضایی اندازه این آقازاده را بگیر و گفت عصری این آقازاده را بیار بعداز ظهر مجلس خانم‌ها بخواند. تعداد بسیار زیادی زن چادری چسبیده به هم نشسته بودند. مرحوم کافی می‌گفت همه تهران باید یک سالن بشود و یک تابلو بزند. ورودی آن بنویسند مهدیه. خیلی نظرش بلند بود. بعد یک کتاب اعیان الشیعه به من داد و عکس خودش را لای آن گذاشت که عکس برای من خیلی قشنگ بود. فکر کنم یک ۵۰ تومانی نو هم که آن موقع خیلی ارزش داشت به من دادند، من اولین صله‌ای که گرفتم در همان یک تا دو سال قبل از این ماجرا بود. مدرسه رفتیم. امام جماعت مسجد نازی آباد که هنوز هم زنده است یک اسکناس پنج تومانی به من داد یک شیخی هم آنجا بود یک دو تومانی هم او داد. بهترین زمان برای مداح شدن همان بچگی است اگر زمانش بگذرد سخت می‌شود، من دو تا پسر دارم و در همان سن‌هایی که خودمان شروع کردیم پای برنامه ما در چهار راه کوکا کولا ۱۰ شب محرم هر دو تای آنها خواندند و ما ترسیدیم که آنها بیفتند در این کار و درس را رها کنند. این را جدی نگرفتیم و گفتیم حالا درستان را بخوانید، پسر بزرگم که از فاز مداحی خارج شد و پسر کوچک هم که تازه شروع کرده تا بیاید و ترسش بریزد زمان می‌برد. دو تا پسر و یک دختر و ۳ تا نوه دارم.
* حاج آقا آن روضه "بریز آب روان اسماء" را که خواندید پدرتان آموزش داده بود؟
نه ما با پدرمان جلسات مداحی زیادی می‌رفتیم و یاد گرفته بودیم.
*حاج آقای طاهری یکی از مباحثی که همواره مورد تاکید علما و بزرگان بوده و شما با توجه به این که در بیت مقام معظم رهبری هم هر سال توفیق خواندن از قدیم تا به حال داشته‌اید و با تعبیرات ایشان آشنا هستید، این است که در جلسه ذاکرین فرمودند:"چند دقیقه مداحی شاید تاثیرش بیشتر از یک ساعت سخنرانی باشد" به نظر شما شاخصه‌ی مقام معظم رهبری برای این مداحی تاثیرگذار چیست؟
حاج مرتضی طاهری: بله واقعا همینطور است. البته در یک سخنرانی شما می‌بینید غیر از مقدمه و موخره که سر و ته این سخنرانی را جمع کنیم، وسط آن مطالبی وجود دارد که می‌خواهد موضوع یا مطلبی را برساند و مستمع را رشد و ارتقاء بدهد اما سخنرانی و مداحی که باعث رشد مستمع نشود، فایده‌ای ندارد. اگر فرض کنید یک سخنرانی از اول تا آخر بخواهد جک بگوید، خوب مردم می‌گویند اگر شومن انتخاب میکنند چرا پای منبر یک روحانی بنشینیم؟ خدا رحمت کند مرحوم کافی این کار را می‌کرد و دیگران هم امروز از ایشان تقلید میکنند. دو، سه تا لطیفه در طول سخنرانی یک ساعته برای این که مستمع را شاداب و سر زنده نگه دارد لازم است ولی همه آن بخواهد جک و لطیفه باشد که فایده‌ای ندارد. بنابراین منبر باید در بردارنده یک مطلب آموزنده باشد و آموزه‌ای را به مخاطب بدهد.
این که حضرت آقا می‌فرمایند یک مداحی چند دقیقه‌ای گاهی از یک سخنرانی اثر بیشتری دارد و بارها هم به این مساله تاکید کرده‌اند و امسال نیز بر آن تاکید داشتند، خیلی از بزرگان دیگر هم در گذشته این مساله را بیان کرده‌اند برای این است که یک مداحی فاخر باشد. باید با خود پند و پیام داشته باشد و در بردارنده مطالب روز و دارای نوآوری باشد. اما برخی در پیش خودشان چنین فکر میکنند که منظور از نوآوری این است که مثلا باید آهنگ‌های روز دنیا را بخوانند و دنبال این سمت و سو رفتند. به نظر من این یک جریان اداره شده از بیرون کشور است زیرا کار به جایی می‌رسد که بعضی از قدیس های مداحی می‌آیند و با آهنگ می‌خوانند. چرا فلان کس را می‌آورند که در یک فضای این چنینی بخواند؟ حتی روی خود ما اینقدر کار کردند که آقا اگر شما بیایید و یک مجلس اینطوری و آن طوری بخوانید با این صدا و تحریر‌هایی که می‌زنید خیلی اثر گذار است. من به یکی از رفقا زنگ زدم و گفتم شب عاشورا از مجلس برمی‌گشتم، خسته بودم رادیو را باز کردم، دیدیم که یک آهنگی می‌زند و از خواننده آن ناراحت شدم. فهمیدم این آقا فلان کسی است که برای ما محترم است. زنگ زدم و گفتم این در شأن شما نبود. آن روزی که این را خواندی و گفتیم نخوان و شما گفتید: نه الان راه تاثیرگذاری فرهنگی همین است و کار به اینجا رسید و ادامه این مسیر هم به آن طرف آب می‌رود.
به نظر من همانطور که آقا فرمودند چند دقیقه مداحی شاید تاثیرگذارتر و اثربخش تر از یک ساعت سخنرانی باشد، البته مداحی و سخنرانی که پیام و مطلب داشته باشد.سخنرانی پیام محور نیز مورد تاکید است که دستور زندگی و راهکار حرکت سیاسی دارد که اینها باید در مجلس روضه باشد اگر جمع شد، می‌شود همان که حضرت آقا فرموده‌اند. اگر ۱۰ دقیقه که هیچ یک ساعت هم بالا و پایین بپریم و بگوییم آقا من کربلا می‌خواهم این، یک دقیقه، به اندازه آن یک سخنرانی نتیجه ندارد. این که دو دقیقه مداحی گاهی یک ساعت سخنرانی را پوشش می‌دهد این است که این مداحی مطلب داشته باشد. آن موضوعی که قراره در یک ساعت سخنرانی باشد شما آن مطلب را در ۵ دقیقه مداحی به مستمع بیان کنی و برسانی.
امروز دشمنان سعی دارند با بعضی از حرکات و بعضی الگوسازی‌ها جلسات را از آن هویت خودشان خالی کنند. برای اینکه این جلسات مورد توجه جوانان است. محبت به اهل بیت (ع) یک چیزی نیست که بگویند حقوق این جماعت را ۱۰۰ هزار تومان ۲۰۰ هزار تومان زیاد کنید اینها عاشق اهل بیت (ع) بشوند و فردا بگویند حقوق اینها را قطع کنید دشمن اهل بیت (ع) بشوند. چنین چیزی نمی‌شود بلکه اگر زمینه سازی کنند که میکنند و خدایی نکرده، بیایند نسل را از پاکی نطفه تهی کنند و لقمه حرام را شایع کنند. آن موقع دیگر زمینه دشمنی اهل بیت (ع) ایجاد می‌شود در حالی که آدم حلال‌زاده که لقمه حلال هم می‌خورد که هیچ وقت از محبت اهل بیت (ع) دست بر نمی‌دارد. جوان این خانواده می‌خواهد دنبال یک جایی بگردد و برود، می‌آیند یک چیز بی‌محتوا را بزک میکنند با یک صوت خوشی که این جوان یک ساعت تا دو ساعت بالا و پایین بپرد و هیچ حالت عزاداری ندارد. کجا ما روایت داریم که بالا و پایین بپرید و بعد هم اسم آن را بگذاریم هروله. ما یک هروله بین صفا و مره داریم و بس. نباید بدعت گذاری کنیم. بین صفا و مروه هم مستحب است اگر خسته‌ای و حال آن را نداری نکن.
* حاج آقا یک عده می‌گویند که در هیئت و اثنای روضه دیگر زبان عقل حاکم نیست زبان، زبان عشق است. شما این را چگونه تفسیر می‌کنید؟
حاج مرتضی طاهری: عشق بدون عقل می‌شود همین که داعش و تکفیری‌ها دارند انجام می‌دهند و به اسم دین و اسلام سر می‌برند و آدم می‌کشند. به اسم اسلام تجاوز میکنند و ناموس مردم را مورد هتک قرار می‌دهند. به اسم اسلام اموال مردم را به غارت می‌برند، به اسم اسلام مساجد را آتش می‌زنند، به اسم اسلام هر جنایتی میکنند چون به آن مسیری که می‌روند عشق دارند. اما عشق بدون عقل و پشتوانه دینی و معنوی، زبان عشق یعنی چه؟ این حرف آدم‌هایی است که از این دایره بیرون هستند و آنها هر چه دلشان بخواهد، می‌گویند؛ آقا عشق است و این کار را بکن و یا آن چیز را انجام بده چون عشق است. زبان عشق ما زبان اهل بیت (ع) است اگر ائمه فرمودند این کار را بکنید آن وقت بگوید عشق است. عشق مال بچه‌هایی بود که رفتند شهید شدند و جان عزیز خود را به خاطر اعتلای مکتب و مردم و هدف مقدس تقدیم کردند. پشتوانه آنها اهل بیت (ع) بودند، جانشان را در کف دست گذاشتند و به شهادت رسیدند.
عشق و زبان عشق چیست؟ باید عشق را معنا کنیم و بدانیم عشق چیست؟ آیا می‌شود هرکاری کرد و اسم آن را عشق گذاشت؟ جلسات عزاداری یک زبان عشق بیشتر ندارد و آن هم زبان امام حسین (ع) و حضرت زینب (س) و امام زمان (عج) و قمر بنی هاشم (ع) است. اگر اینها جایی گفته‌‌اند که اینطوری حرکت کنید و جایی دارید که امام صادق (ع) بالا و پایین پریده و تایید کرده‌اند ما هم قبول داریم و تا عرش بالا بپرید. دو برابر آنچه جلوی امام صادق (ع) پریده‌اند، بپرید. ولی امام صادق(ع) هر وقت اقامه عزای حضرت سید الشهدا (ع) می‌کردند، دستور می‌دادند، روضه خوان بیاید و زن و بچه را هم صدا می‌کردند و روضه می‌خواندند و آن حضرت گریه می‌کردند. البته حضرت فرمودند: «تکلف نداشته باشید» یعنی بی‌تکلف گریه کنید همان گونه که در جلسات عزای عزیزان خودتان هستید. یعنی به خاطر ما این گونه نباشید که بخواهید رعایت بعضی مسائل را کنید نه راحت گریه و عزاداری کنید، ولی اینکه از خودمان چیزی به آن اضافه کنیم مورد تائید اهل بیت (ع) نیست و اینطور شده که الان با این آسیب‌ها روبرو هستیم.
دشمن می‌خواهد از نیت پاک و خالص این جوانان که به عشق اهل بیت (ع) آمده‌اند با برخی الگوسازی‌ها سوء استفاده کند. البته هدف همه آنها هم مقدس است و دست تک تک آنها را هم می‌بوسم و هر جا هم ببینم آنها را احترام می‌کنم و سعی می‌کنم آنها را تشویق کنم تا زده نشوند. اما حرف من این است متاسفانه اگر کسی استاد نداشته باشد، کسی که مرشد و راهبر نداشته باشد در این آسیب‌ها گرفتار می‌شود. در این مسیر که امروز علم را آقا به دست گرفته‌اند، اصلا نمی‌خواهد دنبال کس دیگری برویم. آقا در هر سال و در هر جلسه‌ای که مداحان به خدمت ایشان می‌رسند، رهنمودهای بسیار عالی و راهبردی می‌دهند. اگر واقعا می‌خواهیم برای امام حسین (ع) نوکری کنیم امروز باید به سخن آقا گوش دهیم.
دغدغه ایشان دغدغه اسلام، امام زمان (عج) و امام حسین (ع) است و این باید جامه عمل بپوشد. اگر من ۱۰ روز جوانان را آوردم و فقط بالا و پایین پریدند و فقط گفتم یک کربلا می‌خواهم، درست است که کربلا منتهی آرزوی همه عاشقان است. ولی آیا همه ائمه بعد از شهادت حضرت آمدند و گفتند فقط بنشینیم و بگوییم؛ کربلا، کربلا؟ یا امام سجاد (ع)، امام باقر (ع) و امام صادق (ع) کارهای دیگری هم کردند؟ آنها کار علمی هم کردند. لذا اگر ما پیرو این مکتب و امام هستیم امروز باید سعی کنیم آنچه مد نظر و مورد رضایت این خانواده است انجام دهیم و توجه کنیم که اختلاف انداختن و تکفیر کردن و ناسزا گفتن جزو راه و روش و سیره این خاندان نیست. امروز ایجاد اختلاف میان امت اسلامی و انجام کارهای خلاف شأن اهل بیت (ع) حرام قطعی و یقینی است.
* یک بخش از این آسیب‌ها و مسائل در تکفیر دیگر فرق و ... هم متوجه برخی جریانات تندرو قلمداد شده است که شاید پشت آن هم جریان خاصی باشد که شما در مورد آن صحبت کردید. اینها به دنبال چه هستند؟ آیا این سبک رفتاری به واقع به هیئت آسیب می‌زند؟
حاج مرتضی طاهری: خدا شاهد است امروز آنهایی که ما را می‌شناسند، می‌دانند و آنهایی که نمی‌شناسند، بدانند ما نه یک ریال از جمهوری اسلامی مواجب می‌گیریم و نه تا به حال گرفته‌ایم. نه یک وجب زمین گرفته‌ایم و نه یک آجر گرفته‌ایم. نه حتی یک حواله اتومبیل گرفته‌ایم. هیچ چیز نگرفته‌ایم ولی احساس وظیفه شرعی من این است که آن را باید عرض کنم. امروز ما حسینی‌تر وولایتی از حضرت آقا نداریم، روضه حضرت زهرا (س) را آقا در جمهوری اسلامی زنده کردند. ان شاء الله پرچم آن را به دست صاحبش برسانند و خداوند روز به روز به این مکتب و به این مسیر و به این هدف، عظمت بیشتر عنایت می‌کند و تقویت می‌کند. خارج از این، عده‌ای به دنبال این هستند که در مواجهه با اینکه مثلاً آقا فرمودند قمه زنی در ملاء عام حرام است چون وهن دین است، جهت مخالفت آن را بگیرند و پول بدهند که این کار بشودو یا این کار در رسانه‌هایشان تبلیغ بشود. اما آقا و اکثر مراجع می‌فرمایند، این کار زمینه ای برای توهین به مقدسات از جانب سودجویان فراهم می‌کند و این عین سیره اهل بیت(ع) است.
من به عنوان کسی که چهل و چند سال مداحی اهل بیت (ع) را کرده‌ام و اجداد من هم مداح اهل بیت (ع) بوده‌اند و شاگرد استاد صاحب نفسی مثل مرحوم کافی هم بوده‌ام، عرض می‌کنم؛ جلساتی به عنوان «عیدالزهرا» در شیعه نداریم، این یک بدعت است و دیگران وارد کرده‌اند. ما در دینمان تبری و تولی داریم اینها معنای خاص و شرایط خاص خودش را دارد. ولی این مجلس «عیدالزهرا» گرفتن و هر کاری به اسم شادی برای حضرت زهرا (س) کردن، درست نیست.
هموطنان اهل سنت ما نیز محب اهل بیت (ع) هستند، اصلا سنی بدون محبت اهل بیت (ع) سنی نمی‌شود و می‌شود همین وهابی و تکفیری که خوارج هستند. اهل سنت واقعی درشهرهای مختلف که من رفته‌ام و خوانده‌ام، آمده‌اند پای جلسات ما هم گریه کرده‌اند و سینه زده‌اند و محب اهل بیت (ع) هستند. درشهرهای مختلف اهل سنت برای اهل بیت (ع) خرج می‌دهند. بنابراین محبت اهل بیت (ع) فرض است. امام شافعی می‌گوید: «ای اهل بیت رسول خدا (ص)، محبت شما واجبی است که در قرآن نازل شده است.» یعنی اگر کسی محبت اهل بیت (ع) را نداشته باشد، قرآن را قبول ندارند. اینکه گروهی به نام شیعه به مقدسات آنها توهین کنند و آنها را تحریک کنند، به والله این خدمت به شیعه نیست. جریاناتی که در مقابل جریانی که حضرت آقا هدایت آن را بر عهده دارد، قرار می‌گیرند قطعا سر نخ آنها به بیگانگان وصل است. قطعا و یقینا در آن کم پیش می‌آید که جهل باشد، بلکه با علم و آگاهی است و به جایی وصل هستند. دستور آنها هم همین است که ایجاد اختلاف کنند و در سخنرانی‌ها اسم بیاورند. ما چنین چیزی نداریم، امیرالمومنین (ع) از لحاظ قدرت هم که بخواهد مواجهه کند، می تواند. به هر حال خدا قدرتی به ایشان عنایت کرده بود و این قدرت الهی وصل به بازوان الهی بود و هر وقت اداره می‌کرد می‌توانست در مواجهه باب رخی جریانات منحرف کاری کند که از دست هرکسی برنمی آید، اما شیوه ایشان چیز دیگری بود.
درب بزرگ قلعه خیبر را چهل مرد قوی و پهلوان باز می‌کردند و می‌بستند. امیرالمومنین علی (ع) با یک دست این در را از جا کندند. لذا در جریان حمله دشمن به خانه‌شان هم می‌توانستند با این قدرت الهی آنهایی که آمدند و در خانه‌شان را آتش زدند با یک اشاره پراکنده کنند، یا در کربلا امام حسین (ع) به قمرمنیر بنی هاشم حضرت عباس (ع) اجازه جنگیدن نداده بود و فقط اجازه آب آوردن از شریعه به او داده بود. دشمن که می‌آمد طرف ایشان یک تکان که روی اسب می‌خوردند نه اینکه شمشیر بکشند همه فرار می‌کردند و زمین می‌افتادند، چون ایشان خلاف دستور امام نمی‌کرد. مگر امیرالمومنین آنجا نمی‌توانست حساب آنها را برسد؟ اگر این کار را می‌کردند که فاتحه اسلام خوانده شده بود و امروز چیزی به دست ما نمی‌رسید. امام حسین (ع) نمی‌دانستد که اگر به کربلا بروند به شهادت می‌رسند؟ آن حضرت عزیز‌ترین عزیزان را با خود به صحنه بردند. آیا عاطفه نداشتند؟ نعوذبالله. شب عاشورا اطراف خیمه‌ها خار‌ها را می‌کند که فردا که خیمه‌ها را آتش می‌زنند خار در پای بچه‌ها نرود این یعنی اوج عاطفه. اما دیدند اگر امروز این کار را نکنند، یزید خبیث بلایی به سر اسلام می‌آورد که دیگر از اسلام نامی نمی‌ماند.
من نمی‌دانم کجا یک روایت برای توجیه این کارها داریم. در محضر اساتیدی که استوانه‌‌هایی بودند در منبر مرحوم حاج انصاری قمی، محدث‌زاده‌ها، پسران و فرزندان آشیخ عباس قمی، صاحب مفاتیح و منبری‌های قدر و ملا بزرگ شدیم، هنوز عبارتی ندیدیم که بخواهد دستور بدهد و راهنمایی به توهین و فحاشی به مقدسات دیگران کند. معلوم است که جریانی دنبال این هستند و هدایت هم می‌شوند و از لحاظ مادی هم پشتوانه دارند. ۴۰۰ میلیون به این می‌دهند. ۵۰۰ میلیون به آن می‌دهند به این هیات ۷۰۰ میلیون می‌دهند به آن هیات ۳۰۰ میلیون می‌دهند تا آنچه که آنها می‌گویند، گفته شود.
اینها بود که عرض کردم ما این همه پای منبر بوده‌ایم یک روایت ندیده‌ایم که راجع به قمه زنی باشد. ولی برای گریه کردن داریم. برای گریه کردن و لطمه زدن که مقصود به سینه زدن است روایت داریم و الباقی وارداتی است. ما اسلام را از اهل بیت (ع) نگیریم از که می‌خواهیم بگیریم؟ اهل بیت (ع) وصل به پیامبر (ص) هستند و دیگران فاصله دارند. وقتی تصاویر مربوط به قمه زنی و این قبیل کارها در فضای مجازی و رسانه منتشر می‌شود تصویر یک مکتب متوحش را از شما ارائه می دهند. یک فردی که می‌خواهد درباره اسلام و شیعه تحقیق کند، انسان‌های غرق به خون را می‌بیند و می‌گوید این چه مکتب و دینی است در حالی که اصلا در دین و مکتب ما این مسائل وجود ندارد. حال باید این سوال را پرسید که این واقعا ترویج شیعه است؟ پشت صحنه این عزاداری چه کسی است؟ یک وجه و بخش از پروژه شیعه هراسی که توسط دشمنان به دست عوامل آنها در داخل شیعه انجام می‌شود همین کارهاست.